KSE9262 II L00

278

albo nurty Dniestru pochłonęły, albo sama Wołosza zasadzona po lasach wzdłuż rzeki, chwytała i zabijała. M igó-le uszło z pamiętnego pogromu ze 200 piechoty kwar-cianej i niemal połowa Lisowczyków, oprócz małej liczby hussarzow i Ukraińskiej jazdy (1).

Za dojściem wiadomości o zgubie wojska i hetmanów, powszechną żałobą okryła się Polska, a wkrótce kiedy ćmy Tatarów aż pod Lwów rozbiegły się po kraju, przerażenie i trwoga zajęły wszystkich umysły. Mnogie opisy bitwy Cecorskiej, mężnego odwrotu, niesforności wojska, ostatniej jego swawoli i pogromu, tak w listach jak i w druku ogłoszone, odkryły narodowi, nagą prawdę, jak dalece burzliwość i niekarność a niepow^ciągniona chęć do rozumowania, wtenczas, kiedy słuchać cLośw iad-czonych, i z prawa przełożonych należy, zdolna jest w niwecz obrócić najmężniejsze czyny rycerskie i największe -ofiary obywatelski¹. Ale najżałośniejszy był widok upadającej pod ciężarem smutku, owej nieugiętej dotąd żadnemi przeciwnościami; kobiety, Reginy z Herburtów Żółkiewskiej, co za jednym razem osierocona zgonem małżonka, pozbawiona została syna, wystawionego na niebezpieczne losy Muzułmańskiej niewoli. Calem sercem przywiązana do męża, a ostatnim słowom jego i poleceniom iwiekńa, zacna ta matrona wysłała za Dniestr do wyszukania zwłok drogiego sobie małżonka, a narodowi bohatera. Opatrzność .chciała, żeby nazajutrz po klęsce poznane i dochowane ciało hetmana, dostało się wkrótce tam przybyły m domownikom jego wdowy. Wszakże clici-w i krwi, i dobra chrześcijańskiego Muzułmanie, kazali sobie znaczne summy złożyć, za wydanie zwłok Żółkiew-

1

Podług dziejopisów Tureckich, Żółkiewski cofa! się. ku brodowi Turły czyli Dniestru zwanemu Su-baszy, i blizko niego właśnie * ostatnia klęska wojsku Polskiego miała nastąpić.