KSE9262 II L87

.305

lam ja też W. K. M. pierścionek od wiecznej niewolnicy swojej, racz W. K. M. hiloścMie przyjąć on zegareczek odemnie, bogaajly ninie rychło oznajmił fortunną a wesołą godzinę przyjąćhania Wj I(. M sam 'do nas. W łych wyrazach pełnych prostolf i ucziięia znać że Barbara kochała Zygmunta Augusta, choćby "i nie był królem, i dla tego też, gdy gromem spadła ia niego śmierć ulubienicy jego, on w słoty i innze odpi u\v,.iiza jej zwłoki do grobow wileńskich; przez ciemne puszcze Litwy idzm droga do przybytków śmierci— czarne konie ciągną karawan na którym Barbara w trumnie; obok karawanu na koniu król ze smętkiem w sercu. On wiedział że Barbara kochała « nim nie króla, ale kochanka!«

Słowa tu przywiedzione nie są uniesieniem poezyi, ale prawdą historyczną. Kto tak kochał i żałował zgasłej żony jak August, musiał w niej znalezć serce dla siebie tylko bijące, a nie dla korony.

I