KSE9262 II L63

341

W iuiH-uj miejscu powiada o Zygmuncie Wereszczyn-skiin. chwaląc jego ilziarskoś*<ff*

,I!o też nasz tYereszezyhski iako iedno krzyknie,

Abo zaraz zabiye, abo za lob wymknie.”

Tu znowu chwaląc Orchowskich, że tylko »Szable swev na potrzebnym mievscu dobywają’’ o nieiakichściś Bit rułtacli jowialnie rozprawił.

„Asiropil prostak byk a wżdy się rad wadził

Ale go potym marnie ten zły zwyczay zdradził',

Ho od żony utopion, ale Birułtowie,

Niedadzą, nigdy żonom przewodzie na Bobie.

Wszakoż z nien czasem każdy gdy sobie podpiye,

Ba też y z naymężnieyszym tedy sic pobiye.

A kiedy go kto tłucze, przydzie na iednanie,

By namnieysza raneczka, dziesięć grzywien za nie.”

Prawdziwie prostoduszna pochwała, jeżel. nie śmiałe żarty autora, któreby dziś już nieuszły, i z których łaski biedni Birułtow ie przechodzą do wiadomości potomnych, w postaci podchmielonych burdów i zawadjaków. Coz-kolwiek bądź wczytując, się jiilnie w Panoszę, zdaje się ze Bartosz Paprocki był jeden z tych ludzi otwartych, których miło jest spotkać na święcie, i którzy to mają w sercu ,cq na ustach^ żc choć nieraz błędne mógł mieć przekonanie, nie taił się z nim, i ze s.tarośw iecką szrze-rośt ią wyjawiał. 1 w teni dziele naprzykład, chwalił szlachtę, nie raz nawet szumnie i zanadto, ale nieprzepoinniał i tych. którzy niebłyszcząc świelnemi imionami, zasługiwali jednak przez zacne swoje czyny na pochwałę i zachowanie. w pamięci ludzkiej. Dowodem tego prócz innych, jest następni v iersz.

Iwaehno Bojarski\

„Tego acz nie po ludzku Iwaclinem nazwali Ale jego cnot dobrych y męstwa doznali