KSE9262 II L81

359

Barbary, w kinem każda na jej miejscu zacna kobieta, drżałaby na samo podobieństwo opusz^enia jej, i rozerwania prawego związku. A dla czegóż znowu nie wierzyć lenni, że Barbara kochając męża sercem nie dumą, tęskniła za nim, i że jej silnie loż serce zabolało na sarnę myśl, że o njej zapomnieć może! W takim razie wszelka n.ecici pliwość, wszelki najgwałtowniejszy żal, każdej kochającej kobiecie, każdej żonie, musi być darowany. Ze zaś łatwiej jakieś tam wymówki od Barbary zniósł Zygmunt August, jak brat jej Podczaszy Radziwiłł, któremu bez wątpienia szło więcej o utizymanie siostry w łasce kiólewskiej, a zatem na tronie, niż o tkliwość w miłości:—to bardzo natui alnie.—Niema żadnego gruntownego dowodu, ani żadni j słuszności, twierdził z pewnością, że w myśli biednej naszęj Barbary, tak się zagnieździła jedynie tylko sama korona, że w drodze do Wilna, nic wtenczas niewidziała (sli. 139) jak drogę do tronu.

Str. 142. Znowu Autor Szkiców powTacając do ulubionej sobie idei, że w duszy Barbary ni:e struna miłości brzmiała, lecz tylko samej dumy, gorąpo pożądającej Korony: dowodzi że »lak pożądane rojeniom pospolitych »kochankow zespolenie wszelkich uczuć i myśli, zlanie »dusz sw oich w nierozróżnioną jedność, musiało w ro-»mansie Radziwiłłówny, zamienić się w pokorny stosunek sługi do pana przyczepiający do każdego miłosnego »słówka kochanki kamienną wagę nieodzownej fonnuły:« W. Iv M. mój miłościwy pan.«—Dalej utrzymuje, że z komeczności częstego rozstania się Augusta z Barbarą, zamiast rozwinięcia się ztąd tkliwej tęsknoty do kochanka, wywiązała się tylko duma i żądza osiągnienia korony. Naczem te wnioski opiera Autor, skąd ten upór że-hy nic szlachetności umysłu, jjic sercu Barbary nie przy-