KSE9262 II L81

259

bawionej żywności, i wpośrod ogromnej hic ziły nieprzyjaciół ehciw ych zemsty nad Indem chrześcijańskim i pewnych zguby jego. Nazajutrz po bitwie dnia 20 września, obaj hetmani złóż' >\szy radę, gdy niespodziewając się żadnych posiłków, widzieli, że wojsko uszczuplone do reszty i zapasów wszelkich pozbawione, nie mogło stawić czoła nieskończenie przemagającym siłom nieprzyjaciela: postanowił, rozpocząć odwrót, żeby je do granic rodzinnych za Dniestr ku Mohilewu uprowadzić, i tam okopawszy się, czekać bezpiecznie posiłków. Wydane więc natychmiast stosowne rozkazy w obozie, polećały rycerstwu opatrzenie się rynsztunkiem i potrzebami swojemi, a potem gotowość do wyjścia taborem ku Dniestrowi. Tymczasem zajl dla zyskania spokojności' potrzebnej dla spoczynku wojska, i przysposobienia się do pochodu, hetmani ułożyli zająć nieprzyjaciela umovami o zlocie. Doszedłszy Grac jan zamiaru wodzów, a trwożąc się niepo-mału, żeby go nić poświęcono dla traktatów i nie wydano Turkom: zaczął zaraz rozsiewać buntow niczego ducha w obozie miedzy dowódzcami i żołnierstwem, twierdząc że nie za Dniestr, ale pi zez Prut ku Bukowinie bliżej wypadało uchodzić. Takiemi namowami polmrzoue żołnierslwo, z karności zw obrane, zaczęło szemrzeć niesfornie; jedni zarzućali hetmanom, że cale rycerstwo chcą bez uwagi na rzeź oddać; drudzy opowiadali, że sami zamyślają uchodzić, a wojsko lo_sbw i zostaw ić ; inni liako-niec, a między niemi i przedniejszych rotmistrzów liczono, utrzymywali, że hetmani gTówty potracili i radzić w tak niebezpiecznym razie nie umieją Poco do Dniestru tak długim szlakiem wojsko uprowadzać? sarkano zewjząd w obozie; alboż to można ujść Jwgoni Tatarskiej w otwarłem polu? lepiej Iw było po Zapluciu, konno porzuciwszy tabory, dostać się na Bukowinę! Takie odglo-