Magazyn6
9601

388

BANKRUCTWO — BARONE ENRICO

Warszawa 1929—1930.    — Tenis i Bankructwo. War

szawa 1932 (ob. tam wyczerpującą literaturę przedmiotu). — S. Bełza: O upadłościach i bankructwach. Warszawa, 1891— 1897. — B. FrUhUng: Studja nad kamą ochroną kredytu. Kraków 1932. — J. Gumiński: Art. 280 K. K. 1932, Głos Sądownictwa. Warszawa 1933. — J. Nowodworski: Przepisy Kodeksu Karnego Polskiego 1932 r. w dziedzinie stosunków handlowych. Pr z. Pr, Handl. 1933. — W. D. Przy-suski: Przestępstwa księgowe K. K. 1932 na tle noioego Kodeksu Handlów.go i przepisów szczególnych. Warszawa 1934. — E. St. Rappapori: Bankructwo. Warszawa 1917 (ob. tamie literaturę omawianego zagadnienia zarówno polską, jak i zagraniczną). — Tenie; Bankructwo, Encyklopedja Podręczna Prawa Karnego, tom I. — A. B. Szczygielski: Księgi Handlowe, Encyklopedja Podręczna Prawa Karnego, tom II, oraz Komentarze do Kodeksu Karnego 1932 prof. Makarewicza, prof. Makowskiego, oraz zbiorowy Jammanta-Rappaporta Lemkina.

Adam Daniel Szczygielski.

£>arber Alwin Barton.

Inżynier kolejowy, pułkownik armji Stanów Zjedn. A. P., szef amerykańskiej doradczej Misji Kolejowej w Polsce od 1919 do 1923. Położył duże zasługi przy organizacji polskiego kolejnictwa, przy ułożeniu stosunków z ościennemi kolejami przy przygotowaniu konwencji Górnośląskiej z Niem-

Barlicki Norbert.

B. urodził się 6. VI. 1880 w Sieciechowie pow. kozienickiego. Ukończył gimnazjum radomskie, a następnie uniwersytet warszawski (w 1904). Później studjował dodatkowo w Brukseli i Petersburgu. Pracował w dziennikarstwie: w 1. 1904 ^_I9°5 redagował „Kurjer Sosnowiecki", a w 1906 — „Dziennik Wileński". Jeszcze w latach uniwersyteckich prowadził ożywioną działalność polityczną w P. P. S. Był więziony przez Rosjan w 1911, a przez Niemców — niemal przez cały rok 1918 (najpierw w Warszawie, a potem w Modlinie). Był członkiem pierwszej rady miejskiej w Warszawie, zwołanej podczas okupacji, oraz posłem na sejm ustawodawczy i trzy sejmy następne. W listopadzie 1918 był wiceministrem spraw wewnętrznych przy ministrze Thugucie w gabinecie Moraczewskiego. W 1920 należał do Rady Obrony Państwa, następnie uczestniczył w ryskiej konferencji pokojowej. Dn. 12. II. 1926 objął w gabinecie Al. Skrzyńskiego urząd ministra robót publicznych i pełnił go do 20. IV. t. r., t. j. do chwili odwołania go przez par-tję. Przez kilka lat był prezesem klubu parlamentarnego P. P. S., oraz prez. sem tego stronnictwa. W pierwszych dniach września 1930, zaraz po rozwiązaniu sejmu, został uwięziony w związku z czerwcowym zjazdem tak zw. „Centrolewu" w Krakowie i wraz z innymi działaczami centrum i lewicy osadzony w twierdzy w Brześciu nad Bugiem, gdzie przebył około trzech miesięcy. Wyrokiem sądu został skazany za działalność w Centrolewie, wymierzoną przeciw rządom pomajowym, na 2*/s lat więzienia. Po uprawomocnieniu się wyroku osadzono go w więzieniu mokotowskiem. 29. IX. 1934 został ułaskawiony, przyczem przywrócono mu utracone prawa polityczne, z powodu jego zasług na polu pracy niepodległościowej .

J. C.

Barone Enrico.

B. urodził się w 1859 w Neapolu, um. r. 1924 w Rzymie. Do r. 1907 by! pułkownikiem Sztabu Generalnego i wykładał histo-rję sztuki wojennej w Wyższej Szkole Wojennej w Turynie. Opuściwszy wojsko oddał się studjom ekonomicznym i w r. 1911 objął katedrę ekonomiki w Wyższym Instytucie Nauk Ekonomicznych w Rzymie. Stał na gruncie szkoły matematycznej Walra^a i Pareta, których był jednym z wybitniejszych kontynuatorów. Posiada duże zasługi w teorji handlu zagranicznego, cen, mono połów, pieniądza i procentu. Znane i bardzo pouczające są jego nieudane zresztą próby zdynamizowania równań ogólnej równowagi. Był znakomitym pedagogiem i autorem jednego z najlepszych podręczników ekonomiki.

Pomijając jego bardzo bogaty dorobek naukowy w dziedzinie strategji, z ekonomicznych prac wydał: Economia coloniale, Roma 1912. — Moneta e risparmio, Roma 1919. — Principi di economia politica, Roma 1908 (tłumaczenie na francuski i dwukrotnie na niemiecki, p. t. Grundziige der Nationalókonomie, Berlin 1935). Pisał liczne artykuły w Giornale degli Economi-sti i w Rifoima sociale, między którymi na szczególną uwagę zasługuje „H ministro dcl la produzione nello stato collettivista" (G. d. Ec. 1908).

W. Trąmpczyński.