Magazyn6
3001

CŁA

722

ustalone w stosunku do towarów niemieckich, rozszerzono na towary, pochodzące z innych państw (rozp. Rady Ministrów z dnia 7 sierpnia 1925 r.). I to zarządzenie pomyślane było jako zarządzenie przejściowe, obowiązywać bowiem miało w okresie 3-miesięcznym, podobnie jak zakazy anty-niemieckie. Pierwotnie przewidywano, iż w krótkim czasie dojdzie do porozumienia z Niemcami, uznawano jednak, że reglamentacja obrotu towarowego jest konieczna, ze względu na utrzymanie dodatniego bilansu handlowego; z tego powodu wydane zostało nowe rozporządzenie z dn. 23 września 1925 r., zakazujące przywozu szeregu towarów, co do których reglamentację uznano za konieczną, nawet po zlikwidowaniu zatargu z Niemcami.

Przewidywania co do rychłego wprowadzenia normalnych stosunków z Niemcami nie spełniły się i stan ten reglamentacji trwał do roku 1934 (marzec), t. j. do ukończenia wojny celnej z Niemcami i uchylenia z obu stron zarządzeń bojowych. Pewna modyfikacja reglamentacji nastąpiła w roku 1928, na skutek rozporządzenia z dnia 10 lutego 1928 r., ograniczającego stosowanie zakazu przywozu, wprowadzonego rozporządzeniami z dnia 17 czerwca i 11 lipca 1925 r. tylko do towarów, pochodzących i przychodzących z Niemiec. Po wprowadzeniu tego rozporządzenia jedna grupa towarów reglamentowanych została objęta ogólnemi zakazami i przywóz tych towarów odbywać się mógł na zasadzie pozwoleń Ministerstwa Przemysłu i Handlu, druga zaś grupa towarów reglamentowanych była objęta zakaza mi antyniemieckiemi; towary drugiej grupy, jeżeli pochodziły i przychodziły z innych państw oraz jeżeli były zaopatrzone w świadectwa pochodzenia, mogły były być przywożone bez pozwoleń.

Po zlikwidowaniu wojny celnej z Niemcami, utrzymano reglamentację w stosunku do wielu towarów. Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia X2 października 1934 r., które zastępowało poprzednie rozporządzenia, zawierało 2 listy towarów; lista pierwsza obejmowała towary, których przywóz uznano za zbędny; towary zaś, wymienione w drugiej liście, mogły być przywożone na zasadzie pozwoleń Ministerstwa Przemysłu i Handlu.

Stan względnej reglamentacji trwał do maja 1936 r. W tym czasie ukazuje się rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 8 maja 1936 r., które wprowadza ogólny zakaz przywozu wszystkich towarów; w ten sposób powracamy do stanu pierwszego okresu. Wprowadzenie ogólnego zakazu zostało podyktowane względami polityki walutowej, która od kwietnia 1936 r. weszła również na drogę reglamentacji obrotu pieniężnego z zagranicą. Przez zakaz przywozu wszystkich towarów zamierza się badać celowość przywozu, wychodząc z założenia, że obecna sytuacja walutowa wymaga koniecznej restrykcji transferu dewiz zagranicę, a w związku z tern i ograniczenia przywozu do niezbędnych artykułów. Badanie celowości przywozu następuje drogą udzielania jx>zwoleń przywozu.

19. Ulgi celne, aj Rodzaje ulg celnych. Jedną z form pomocy finansowej, z jaką państwo przychodzi gospodarstwu krajowemu, są ulgi celne, udzielane kosztem dochodów celnych.

Ulgi celne, ze względu na cel i formę, w jakiej są udzielane, są ważnym instrumentem w polityce gospodarczej kraju. Drogą tych ulg dąży państwo do popierania wytwórczości krajowej, do wytworzenia lub podniesienia tych gałęzi przemysłu, które mają w kraju równie dobre warunki do rozwinięcia się, względnie, które z punktu widzenia ogólnych tendencyj do samowystarczalności, mają ważne znaczenie dla potrzeb wewnętrznych kraju; ulgi te ułatwiają również państwu prowadzenie polityki, mającej na celu utrzymanie równowagi bilansu handlowego, utrzymanie cen niektórych artykułów na pewnym poziomie, jak i szeregu innych zadań, wchodzących w zakres polityki gospodarczej.

Ulgi te udzielane są w formie: zniżek celnych lub zwolnienia od cła dla artykułów pierwszej potrzeby, artykułów niezbędnych dla krajowej wytwórczości przemysłowej i rolnej oraz dla artykułów wszelkiego rodzaju w przypadkach, gdy tego wymagają szczególne warunki gospodarcze kraju; częściowego lub całkowitego zwrotu cła, uiszczonego za zagraniczne surowce, półfabrykaty lub materjały pomocnicze, użyte przy wyrobie towarów, wywożonych z kraju lub za zużjde przy ich wytwarzaniu narzędzia i maszyny zagraniczne; zwolnienia od cła odpowiedniej ilości zagranicznych surowców lub półfabrykatów tego samego rodzaju, co użyte przy wyrobie towarów z kraju wywożonych.