Magazyn6r201

718

INTERWENCYJNE FUNDUSZE WALUTOWE

kursu funta fundusz zużył na interwencję 90 miljonów funtów.

Bank Angielski zaczął przejmować od funduszu złoto w większych ilościach, począwszy od czerwca 1936 roku. Wzrost zapasów złota w Banku Angielskim, pozostający w ścisłym związku z akcją zakupu złota przez fundusz interwencyjny, ilustrują następujące dane, odnoszące się do rezerwy kruszcowej Banku Angielskiego (w miljo-nach funtów):

^kroku^{C J}93i 1932 1933 1934 1935 ^j936

suma 122,7 ^ri9-^{8 I}9°»7 192,3 200,1 313,7

W dn. 3 listopada 1937 r. zapas złota w Banku Angielskim wyniósł 326,4 miljonów funtów.

Szczególnie wielkie transfery złota z funduszu do Banku Angielskiego miały miejsce w drugiej połowie roku 1936, zwłaszcza w grudniu tego roku (65 miljonów funtów).

W roku 1937 fundusz interwenjował szczególnie silnie w celu wchłonięcia zwiększonej podaży złota na rynku londyńskim, pochodzącej z produkcji złota w południowej Afryce, z detezauryzacji, która nastąpiła w Stanach Zjednoczonych na skutek pogłosek na temat obniżenia ceny złota przez rząd Stanów Zjednoczonych. Ponadto ucieczka od franka francuskiego w dalszym ciągu zwiększała zaofiarowaną do kupna ilość złota na rynku londyńskim.

Posiadany przez władze monetarne zapas złota zgodnie z danemi oficjalnemi wynosił na dzień 31 marca 1937 roku:

	Uncje czystego złota	Miljony funtów
		140 sh	84 sh 1 i*/td
	tys. uncyj	za uncję
Bank Angielski	73 ^842	516,9	313.7
I nterwencyjny fundusz walutowy ....	26 674	186,7	II3.3
Razem . .	100 516	7°3.6	427.0

Znaczna część zakupionego złota w latach 1932—1937 przez fundusz była odstąpiona Bankowi. Wobec różnicy ceny rynkowej zakupu złota przez fundusz i ceny jego odsprzedaży Bankowi Angielskiemu fundusz otrzymał o 105 miljonów funtów mniej od Banku Angielskiego, niż zapłacił za złoto.

W rezultacie szterlingowe środki funduszu prawie całkowicie zostały wyczerpane; na dzień 31 marca 1937 roku fundusz posiadał 90 miljonów funtów w pieniądzu krajowym. Aby umożliwić mu dalsze inter-wenjowanie na rynku złota wobec jego przypływu pozwolono na powiększenie 25 czerwca 1937 roku jego rezerw szterlingowych do wysokości 575 miljonów funtów drogą emisji pożyczek państwowych.

W związku z napływem złota Bank Angielski, aby nie dopuścić do nadmiernego podniesienia płynności na rynku, poważnie obniżył swą emisję niepokrytych not. Gdy we wrześniu 1931 roku Fiduciary issue Banku wynosił 275 miljonów funtów, we wrześniu 1937 roku suma była równa dwustu miljonom funtów.

Drugim funduszem co do daty ustanowienia jest fundusz, a właściwie fundusze interwencyjne Stanów Zjednoczonych. W celu przeciwdziałania spadkowi kursu dolara pierwszy fundusz interwencyjny (Stabilisa-tion Fund) został stworzony 31 stycznia 1934 roku w wysokości dwóch miljardów dolarów z zysków, pochodzących z dewaluacji. Ponieważ jednak kurs dolara zaczął wykazywać tendencję zwyżkową, fundusz interwencyjny odstąpił część posiadanego złota Bankom Rezerwy Federalnej, by uzyskać pieniądz krajowy na interwencję. Fundusz interwenjował jeden raz na początku roku 1935, sprzedając złota za 200 miljonów dolarów w celu przeciwdziałania spadkowi kursu dolara.

21 grudnia 1936 roku w celu wchłonięcia i zneutralizowania przypływu złota stworzono drugi fundusz pod nazwą Inactiwe Account. Fundusz ten zdobywa środki dolarowe przy pomocy sprzedaży krótkoterminowych pożyczek państwowych. Zakupił on złota za około 1,2 miljardów dolarów, przeciwdziałając w ten sposób wpływowi nowego złota na rozmiary kredytów 1 obiegu w kraju.

Funduszem, który już przestał istnieć, jest belgijski interwencyjny fundusz walutowy (Fonds d’egalisation des changes), ustanowiony 3 kwietnia 1935 roku. Fundusz otrzymał środki w wysokości 1 125 miljonów franków belgijskich z zysków, wynikających z przerachowania złota Banku Narodowego po nowej cenie. Z chwilą ustabilizowania waluty belgijskiej fundusz interwencyjny został zlikwidowany 31 marca 1936 roku.