B574 804

286 W1K.TUK KŁIS

zalecał KUHNT wycięcie schorzałego załamka, zabieg ten jednakie ze względu na wynikające zeń skrócenie się załamka nie jest zupełnie bezpieczny.

5. Leczenie metodami serologicznemu RÓMER próbował sporządzić surowicę przeciwjagliczą przez uodpornianie królików materjałem jagliczym, do odchylenia jednak dopełniacza w tych przypadkach nie przyszło. NICOLLE-CUENOD-BLAIZOT wstrzykiwali śródżylnie roztarty w roztworze soli fizjologicznej materjał jagliczy, pochodzący z tego samego lub innego osobnika. TRABUT-NEGRE i RAYMOND zastosowali wstrzykiwania podspojówkowe materjału jagliczego. Próby powyższe nie wypadły prze*onywająco — polepszenie mogło zależeć od samego zeskrobania spojówki dla wzięcia materjału. Pozatem branie materiału z innych osobników jest niebezpieczne ze względu na możliwość przeniesienia innych chorób.

Podczas wojny usiłowali LÓWENHERZ i HERRMANS zastosować swoiste leczenie przez wyciśnięcie ziaren jagliczych, roztarcie ich w fizjologicznym rozczynie soli i zastrzyknięcie podskórne. Osiągnięta jednakże poprawa w tycfc przypadkach mogłaby również zależeć od samego wyciśnięcia ziaren.

Leczenie powikłań. Leczenie wrzodów rogówkowych tem tylko się rożni od leczenia wrzodów innego pochodzenia, że należy równocześnie przeprowadzać leczeni; cierpienia podstawowego t. j, jaglicy.

Leczenie łuszczki wymaga czasem odrębnych zabiegów. W poczatkacł cierpienia stosowane zwykle leczenie lekowe jaglicy wpływa również korzystnie na ustąpierne łuszczki. Skoro jednak w późniejszych okresach choroby łuszczka zajęła prawie całą rogówkę, leczeń,e wspomniane już nie wystarcza Wtedy stosować można zabieg operacyjny, mianowicie przecięcie łuszczki nć obwodzie (peritomia) nożykiem albo też galwanokauterem. -

WECKER podał w r. 1883 jako skuteczny środek przeciw łuszczce ,agli-cztj „Jequirity“, nalew z rośhny swojsko w Brazylji rosnącej. Wywołany tym środkiem, jako odczyn, ostry ropny nieżyt sDojówk., sprowadzał w następstwie wjjaśnienie rogówki. Czasami jednakże oddziaływanie było zbyt gwałtowne i zgubne w następstwa. Na podstawie doświadczeń, dokonanych na zwierzętach z istotą czynną w jeauirity t. z. abryną, podał RÓMER racjonalną terapję zapomocą jekwirytolu i antytoksyny czyli surowicy jekwi-rytolowej. MACHEK w r. 1903 wypróbował z pomyślnym wynikiem działanie tego leku na większym materjale szpitalnym.

W przypadkach beznadziejnych radził WICHERKIEWICZ (1909) zaszczepić jad wiewiorowy do worka spoiówkowego. V⁷ywołany przez ten zarazek ślu-zoropotok. przyczyniał się do wyjaśnieni a łuszczki. GOLDZ1EHER stosował również ten środek, ale tylko w ostateczności.

W r. 1917 dokonała M. ROSENSTEIN na moim oddziale szpitala lagliczego w Zatorze wstrzykiwania mleczne przeciw łuszczce jagliczej z pomyślnym wynikiem, jednakże znany jest fakt, że w świ~żych przypadkach łuszczka może się cofać od samego tuszowaniu spoiówki (FUCHS).