DSCF5568

8. Kukurydza 279

W rejonie III — północnym i podgórskim — nie zaleca się uprawy na ziarno ze względu na zbyt duże ryzyko nieuzyskania pełnej dojrzałości przed końcem sezonu wegetacyjnego. W rejonie tym najlepiej jest uprawiać średnio wczesne odmiany kukurydzy na kiszonkę. Możliwa jest też uprawa na zbiór kolb z przeznaczeniem na kiszonkę (CCM), ale wyłącznie pod warunkiem wysiewania odmian najwcześniejszych - klasy FAO poniżej 200.

Zalecane do uprawy w Polsce odmiany mieszańcowe charakteryzują się różną wczesnością i tym samym różną przydatnością do uprawy i późniejszego użytkowania. Wczesność odmian ocenia się na podstawie klasyfikacji liczbowej przyjętej przez FAO, według której dzielą się one na: wczesne    — FAO do 200,

średnio wczesne    — FAO 200—240,

średnio późne    — FAO 250—290,

późne    — FAO > 290.

Pod względem genetycznym odmiany mieszańcowe wszystkich klas mogą być mieszańcami pojedynczymi (SC) powstałymi ze skrzyżowania dwóch linii wsobnych, mieszańcami trójliniowymi (TC) powstałymi ze skrzyżowania trzech linii wsobnych, lub mieszańcami podwójnymi (DC) powstałymi z czterech linii wsobnych. Najwartościowsze są mieszańce pojedyncze, które charakteryzują się dużym wyrównaniem wszystkich cech.

Do uprawy na ziarno w warunkach Polski nadają się plenne odmiany wczesne i średnio wczesne, odporne na choroby i szkodniki, niewylegające i osadzające kolby dostatecznie wysoko, co umożliwia ich zbiór mechaniczny. Charakteryzują się one dużą i długą aktywnością chlorofilu utrzymującą zieloność liści aż do pełnej dojrzałości oraz łatwością oddawania przez ziarniaki wilgoci (wysychanie) podczas dojrzewania. W czasie omłotu rdzeń kolbowy nie powinien się rozrywać, a kolba łatwo się odkoszulkowywać i wymłacać. Jest pożądane, aby odmiany uprawiane na kiszonkę z kolb (CCM) wykształcały kolby o dużym udziale ziarna i małym rdzenia, co zapewnia niską zawartość włókna w kiszonce. Odmiany na kiszonkę z całych roślin powinny być na tyle wczesne, aby uprawiane w poszczególnych rejonach osiągały w sezonie wegetacyjnym dojrzałość przynajmniej woskową. W rejonie I na kiszonką z całych roślin można uprawiać nawet odmiany późne. Powinny to być odmiany plenne, bogato ulistnione, wytwarzające dużo świeżej i suchej masy z wysokim udziałem w niej kolb, co gwarantuje dużą koncentrację energii w kiszonce.