0002001

20

wodzenie i nieudanie całej wyprawy niż na niepewny i ryzykowny strzał. Przeciąłem nić jego życia nagle, odrazu; śmierć była natychmiastowa, bez mąki i bólu w chwili, gdy ptak w pełni sił i zdrowia wyśpiewywał swoje szczęście drzewom i krzewom, zorzy porannej i gwiazdom blednącym i tym wszystkim stworzeniom żyjącym, co w skupieniu słuchały jego pieśni. W duszy mej radość ogromna i zadowolenie biorą górę. Słońce wschodzi, rzucając smugi złotych promieni na knieję, w czarowną krainę zamieniając budzący się las, a ja stoję na haliźnie z niezwykłem trofeum w ręku i z zachwytem spoglądam na czerwonych róż^J) aksamit koło ócz, na zielonoszafirowe błyski pancerza — to znowu na uroczy, cudny krajobraz w porannych skąpany blaskach — i sam mam słońce w piersiach i wielkie szczęście w duszy. Taka chwila robi człowieka lepszym i wynagradza obficie za niejeden zawód, za niejeden ból i trud, których życie nie szczędzi. Taka chwila jest dowodem, że czar i poezja, tkwiąca w myśliwstwie, nie są czczym frazesem.

Nieodzownym warunkiem skutecznego polowania na głuszca jest żywa gra tegoż, bota dopiero umożliwia przybliżenie się na strzał do czujnego ptaka.

Tu miejsce dorzucić nieco więcej szczegółów z biologji trubadura puszczy. Głuszec (Tetrao urogallus) jest najpoważniejszym reprezentantem rodziny tetraonów. Rozmiarami przechodzi nierzadko indyka, choć warunki życiowe często wpływają na różnolitość pod względem wzrostu. Najmocniejsze żyją w okolicach górzystych. Długość głuszca dochodzi do 100 cm i więcej, siąg-) do 125 cm; waga jest różna: w Niskich Karpatach i Rumunji dochodzi do 7 kg i więcej, na Polesiu, Litwie i Pomorzu oraz w krajach nadbałtyckich głuszce są znacznie słabsze. Nad oczami głuszec posiada czerwone aksamitne pręgi, zwane różami; dziób jego potężny, zakrzywiony jak u drapieżników, ciemnożółty lub koloru łupkowego, pod dolną szczęką pęczek sztywnych piór, t. zw. broda, czoło i łeb płaski, loty stosunkowo krótkie, brunatne, na barkach lustro, t. j. biała plama wielkości talara, kark dość długi z pięknemi popielatemi piórkami, wachlarz¹) czarny, często białemi centkami ślicznie cechowany, nogi krótkie, lecz silne, upierzone aż do stopy.

Pierwotnie głuszec był mieszkańcem nizin; z postępem kultury cofał się coraz więcej w regjony głębokich puszcz lub gór lesistych. U nas w Polsce spotyka go się -często we wschodniej części państwa, szczególnie na Polesiu, dalej w Karpatach, na południowym Śląsku i na Pomorzu, rzadko w Wielkopolsce.

^ł) czerwone brodawki około ócz, ²) rozmiar rozpostartych lotów, ³) ogon.