0002001

ltt

« wiadzy, przy wyniesieniu na tron do boku był zwyczaj go « przypasywać » (rycina).

Niemcewicz całą tę scenę następującemi objął rymami :

Wchodzi bohater wrozstąpione mury,

Wśród radosnego w około żołnierza,

A miecz zwyeięzki podnosząc do góry,

W bramę uderza.

Tego wszystkiego w rycinie Freja i Krugiera trudno jest na potkać, tam koń przypuszczony jak gdyby miał być na potra-towanie przeznaczonym, a szabla wisząc nad karkami upokorzonych, omija bramę; z resztą ubiory tak obojętne, że trudno odgadnąć gdzie i z kim ta scena zaszła.

Zaiste przyłączam własną rycinę, nie w przekonaniu iżby wszystkie zalety, których rycinie cudzoziemskićj niedostajc, ona posiadać miała. Przecież jest w niej (jak będzie i w następnych) przynajmniej usiluość uniknienia pomyłek. Dążność ta stać sięmoże bodźcem dla tych, co szczęśliwi z większym odc-mnie talentem i nauką, podobnei przedmioty pędzlem lub rylcem opiewać zechcą. Z resztą są to eskizy w rodzaju ulotnych notatek, których pospieszne wykonanie, zastąpię przynajmniej liczbą i rozmaitością przedmiotów — przebaczcie.