B574 8
04

92 FRANCISZEK KRZYSZTAŁOWICZ

92 FRANCISZEK KRZYSZTAŁOWICZ

w ktorem komórki zrogowaciałe zachowują jądra. O&czyn samej skóry jest bardzo nieznaczny. (Rys. 33).

W postaciach głębszych po zajęciu torebek włosowych, oddziaływanie skóry jest bardzo wybitne. W tych przypadkach spostrzega się w skórze

właściwej liczne ko-morki plazmatyczne

obok przerosłych ko-tkanki łącznej, wśród nich bardzo twory olbrzymie, — całość zatem przypomina zmiany gruźlicze skóry. Naskórek,

R>s. 33. Skrawek skóry z grzybicy strzygącej pęcherzykowej (Trichophgtias^ ve- _r._r7_VL_rvu,_a;_Pr„+_aU_7mjp.

siculosa) — dużo nitek grzybka w naskórku i w pęcherzyku.    r J J    J

nioną skórę, buja zazwyczaj silnie i pokryty jest strupem surowiczoropnym, w którym, podobnie jak w torebce, wykazać można obecność grzyoka.

Godne uwagi jest spostrzeżenie, że typ wewnątrzwłosowy (endothrix), grzyba strzygącego wywołuje bardzo mały odczyn tkanki otaczającej w przeciwieństwie do typu zewnątrzwłosowego (ectothrix). W ostatnich przypadkach długotrwałe zapalen-e torebek włosowych powoduje przewlekłe zapalenie otoczenia w skórze właściwej i ziarniniak (granuioma).

Grzybica strzygąca jest podobnie jak grzybica woszczynowa, chorobą zaraźliwą, która przenosi s'ę jednak nie tylko z człowieka na człowieka, ale prawie równie często z chorych zwierząt na ludzi. Różne zwierzęta domowe podlegają zakażeniu przez grzyb strzygący, który wywołuje w skórze różne zmiany postaciowe. Grzyb może się jednak przenosić nietylko bezpośrednio, ale także przez różne prz< dmioty jak: grzebienie, szczotki, nożycz.ci, ręcznik^;, nakrycie głowy, gąblS i t. p. Ta możność przeniesienia się grzyba drogą pośrednią sprawia, że w większych skupieniach ludzi, a w szczególności dzieci (w szkołach, zakładach, ochronkach i t. p.) powstają prawdziwe epidemje. Również większa liczba przypadków pojawia się wskutek zakażen.a podczas golenia, O trwałości i żywotności grzyba dają niejakie wyobrażenie doświadczenia FaRLEYA, który wyhodował grzyoy w niektórych przypadkach z materjału, przechowanego na sucho, jeszcze po 145 do 4S3 dniach.

Już w r. 1899 CAlDEkoNE próbował stwierdzić wytwarzanie przez te grzyby toksyn, pierwsze badania alergii przeprowadził dopiero PL/TO (1902), który wytworzył z hodowli gizybćw triehofitynę (analogiczni: do tuberku-liny). Te same badania podjął nieco później (1903) TRUFLI, rozszerzając je znacznie, ale dopiero B BLOCH doprowadził tę SDrawę do wyników, posługując się a* szczepieniach metodą śródskomą. Z badań tego autora można wywnioskować, że grzyby skórne wywoływują odporność napewno u zwierząt,