B574 8
26

114 FRANCISZEK KRZYSZTAŁOWICZ

Obok opisanego mikroba spostrzega cię w łuslcach często i gromady gron-kowca. (Rys. 46).

e> £	9«» $ «*o V.
3 » A>% f W-	> .

o A

. ®» o

“w

_ <£ i-**

i ..... ^J*e

O ^

Rys. 46. Łuski z łupieżu zwyczajnego głowy. Grzyb: Pity-rosporon Sabouraud. Obok grzyba grona gronkowców (sta-phylococcus). Barw. met. Grama.

Pierwszy BIZZOZERO (1884) badał dokładniej twory, znalezione w łupieżu głowy, i nazwał je: Saccharomyces ovalis (drożdżowce); do tego zdania przyłączył się BOECK, a później holenderscy botanicy PIKELHARING i OUDEMAN, który nadaje mu nazwę: Saccharomyces capillitii. Ale UNNA (1890) i HOORN (1895) w jego pracowni hodowali twory MALASSEZA i wskazali na to, że błędem jest uważać je za drożdżowce, gdyż są to laseczniki. Później jednak niektórzy autorowie (BUSCHKE i NEUBERG, MARCINOWSKI i BOGROW) powracają do zapatrywania, że pasorzyt, znaleziony w łupieżu i zaskórnikach (comedo), należy do grupy drożdży. MEIROWSKY udowadnia swojemi badaniami, że twory te rozmnażają się przez pączkowanie, częściowo przez tworzenie zarodników, i na mocy tego nie można tworów MALASSEZA uważać za bakterje, lecz należy raczej wliczyć je do komórek drożdży.

Ze wszystkich tych badań można wywnioskować, że właściwie nie udało się nikomu dotąd wyhodować tworów łupieżu.

Pod względem anatomicznym niema zmian w skórze właściwej, a są tylko rozluźnione, powierzchowne warstwy naskórka zrogowaciałego, leżące jednak na warstwach dobrze utrzymanych. W tych zaś powierzchownych warstwach leży dużo tworów MALASSEZA różnej wielkości między rozdzielonymi blaszkami, złożonemi z prawidłowo zrogowaciałych komórek naskórka, ale oddiielo-nemi od siebie w postaci łusek różnych rozmiarów. Na powierzchni zaś znajduje się dużo drobnych oddzielonych kawałków tych blaszkowatych warstw naskórka.

W łuskach, zdjętych ze skóry, znaleźć można z łatwością nadzwyczaj liczne mikroby, wśród których przeważają twory Malasseza, które można uważać za czynnik stały w tego rodzaju łupieżu i dlatego SABOURAUD uważa to schorzenie za analogiczne z łupieżem pstrym.

Łupież zwyczajny był oddawna szeroko omawiany; HEBRA opisał go jako suchy łoiotok (seborrhoea sicca), co nic. jest słuszne, gdyż w przypadkach czystych niema łojotoku. Z drugiej strony jednak zauważyć trzeba, że często bywa obok łojotoku (pityriasis surseborrho’ique Sabouraud) VTDAL, a później UNNA uważają tę postać za wyprysk suchy łojotokowy o najsłabszem nasileniu. AUDRY zaś uważa ten łupież za pewną wadę rozwojową, towarzy szącą nadmiernemu rozwojowi gruczołów łojowych i potnych.