B574 826

212 WŁADYSŁAW' KOPYTDWSK]

mocno przylegającym do dna owrzodzenia, które się powiększa, ropieje dość obficiej a niekiedy i krwawi. Stan taki trwa pod opatrunkiem bezgnilnym od 4—5 tygodni; okres ten nazywamy okresem rozpadu wrzodu (stadium destructionis), a po upływie tego czasu nalot sadłowaty oddziela się i owrzodzenie zaczyna wytwarzać na całej powierzchni ziarninę. Podminowane brzegi owrzodzenia łączą się z dnem owrzodzenia przez wytworzenie ziarniny, a warstwa naskórka rozrasta się i zakrywa poprzednie owrzodzenie. Ten drugi okres, trwający zazwyczaj około 2-ch tygodni, nazywamy okresem zabliźnienia się (stadium reparationis), czas trwania jednatc zależy od wielkości i umiejscowienia i t. p. warunków

Ponieważ warstwa brodawek skóry zostaje we wrzodach wenerycznych zniszczona, tworzą się zawsze po zagojeniu mniej lub więcej widoczne blizny, z początku często żyv^ro zaczerwienione. Jeżeli zarazek szankra dostał się na djże, płaskie nadżarcie, otrzymuj ⁵my duże owrzodzenia płaskie, bez podminowanych brzegów, lecz zawsze pokryte nalotem. Po przedostaniu się zarazka do mieszków skóry, otrzymujemy owrzodzenia lejkowate, trwające długo ^: bardzo uporczywe w leczeniu, szczególniei w miejscach skóry, w których istnieje dużo włosów i gruczołów, np. w skórze moszny, warg sromowych większych, na wzgórku łonowym, między pośladkami i t. d. Owrzodzenia, powstałe w fałdach skóry i błon śluzowatych, przyjmują postać owrzodzeń szczehnowatych; spotykamy je na brzegu napletka, szczególniej często w obecności stulejki i w otworze stolcowym. Szankry te są bardzo bolesne i wymagają dłuższego czasu do zbliźnienia.

Wrzody weneryczne występują rzadko pojedyńczo, a zazwyczaj u jednego osobnika w kilku, a u chorych, nie dbających o swe zdrowie, nawet w kilkunastu ogniskach; najczęściej pojawiają się zaraz z początku, jak to wykazuje statystyka Fourniera, w liczbie 3—6 egzemplarzy. Ponieważ szankry mają dno szersze, niż otwór zewnętrzny, zdarza się nierzadko, że dna dwóch obok siebie leżących owrzodzeń łączą się, pozostawiając z wierzchu jeszcze mostek nienaruszonej skóry, która stopniowo rozmięka i rozpada się; otrzymujemy wtedy duże owrzodzenie o postaci nieforemnej i nieregularnych brzegach. Najczęściej zauważyć to można w rowku pozażołędziowym u mężczyzn, rzadziej na wargach sromowych większych u kobiet. Wobec znacznej liczby wrzodów w rowku pozażołędziowym i na wewnętrznej powierzchni napletka, szczególniej u chorych niedbałych, powstają obrzęk, napletka, którego nie można odprowadzić, skutkiem czego powstaje stulejka zapalna (phimosis). W następstwie tejże wewnętrzna powierzchnia napletka, a następnie i zewnętrzna może wskutek zastojów i ucisku ulec zgorzeli. Poprzedzają ją zazwyczaj : gorączka, silne bóle, cuchnący wyciek z worka napletkowego; w skórze prącia nad żołędzią wytwarza się ciemna plama, przechodząca wkrótce w czarną. Zmartwiała częśc skóry oddziela się, wytwarzając otwór w skórze napletka, przez który może przedostał się żołądź pracia; natychmi ist skutkiem