Magazyn69901

495

LASY

3.    przeszkadzają powstawaniu, albo rozszerzaniu się piasków lotnych, lub parowów;

4.    mają specjalne znaczenie dla obrony

państwa;

5.    leżą w granicach okręgów ochrony sanitarnej uzdrowisk, posiadających charakter użyteczności publicznej;

6.    leżą w granicach administracyjnych miast i ośrodków przemysłowych, fabrycznych, oraz w sferze interesów mieszkaniowych tych środowisk w rozumieniu przepisów o wykonaniu reformy rolnej, w stosunku zaś do miast, liczących:

a)    ponad 500 000 ludności w odległości do 50 km;

b)    ponad 200 000 ludności w odległości 30 km;

c)    ponad 75 000 ludności w odległości 15 km;

7.    mają znaczenie przyrodniczo-naukowe".

Zagadnienie lasów ochronnych wymaga

rozstrzygnięcia kwestji odszkodowania za uznanie lasu za ochronny. W Polsce sprawa ta załatwiona jest w sposób dosyć prymitywny. Mianowicie w pewnych wypadkach las ochronny otrzymuje zwolnienie od podatku gruntowego całkowite, lub częściowe, a w innych razach wogóle ustawodawca tem się nie interesuje, t. j. wychodzi z założenia, że strata z powodu uznania lasu za ochronny, obciąża bezpośrednio jego właściciela.

W Polsce obszar lasów ochronnych na 1 stycznia 1937 r. wynosił 2 177 000 ha. Gdyby władze wojskowe zaczęły bardziej precyzować swoje wymagania w stosunku do lasów, obszar ten mógłby być zapewne zredukowany.

k) Władze ochrony lasów. Władzą pierwszej instancji jest w Polsce starosta powiatowy. Wojewoda jest władzą drugiej instancji. W wielu jednak razach władzą pierwszej instancji jest wojewoda, drugą zaś instancję stanowi Ministerstwo Rolnictwa i Reform Rolnych. Np. zatwierdzanie planów gospodarstwa leśnego, uznawanie lasu za ochronny, zezwalanie na zamianę lasu na inny rodzaj użytkowania, są atrybutami wojewody.

Przy starostwie powiatowem funkcjonuje komisarz ochrony lasów, jako stały urzędnik, przy województwie — inspektor ochrony lasów.

Pierwotnie w Polsce istniały władze bardziej zbliżone do społeczeństwa, gdyż w województwach funkcjonowały t. zw. komisje ochrony lasów, z udziałem w nich przedstawicieli społeczeństwa. One miały głos decydujący w sprawach wykonywania polityki leśnej. Później przeszliśmy na system czysto policyjnego nadzoru, wykonywanego przez urzędników państwowych, czyli t. zw. komisarzy ochrony lasów. Wreszcie ustawa o organizacji Izb Rolniczych pozwala na przekazywanie spraw ochrony lasów, nie uznanych za ochronne, Izbom Rolniczym. Istnieje tendencja rozszerzenia zakresu działania Izb w tym kierunku i zwolnienia lasów prywatnych od nadzoru, wykonywanego przez urzędników państwowych. Należy przypuszczać, że w takim razie sprawa popierania produkcji leśnej byłaby połączona w jedną całość ze sprawą ochrony policyjnej.

I) Popieranie produkcji leśnej w Polsce. Jak już wspomniano, Izby Rolnicze mają za zadanie popieranie produkcji leśnej. Na-razie jest to przepis ogólny, nie nakładający specjalnych obowiązków na Izby.

Bardziej szczegółowo ujęte zostały obowiązki sejmików powiatowych. Mianowicie Ministerstwo Rolnictwa posiada w swoim budżecie pewne sumy na popieranie zalesiania nieużytków, lub innych terenów. Sumy te przekazywane są w formie subwen-cyj sejmikom powiatowym i na tej podstawie wymaga się od nich prowadzenia prac na swoim terenie. Zwykle pomocni są powiatowi komisarze ochrony lasów, jako fachowcy. Zakładane są szkółki drzewek leśnych, rozdawane są bezpłatnie sadzonki, a również bezpłatnie udzielana jest pomoc fachowa przy zalesianiu nieużytków, ewentualnie i innych terenów.

Poza tem państwo daje ulgi podatkowe (o których mowa jest w rozdziale III), o ile zalesiane są nowe tereny, za zgodą władz państwowych.

Polityka popierania produkcji leśnej powinna byłaby być rozbudowana znacznie szerzej, powinna ona być oparta o samorząd zawodowy i o poważne środki publiczne.

Chodzi tu o interwencjonizm państwowy, zmierzający do zachęcania właścicieli gruntów do zalesiania tych obszarów, które najbardziej nadają się pod uprawę leśną. Można z tem wiązać sprawę wylesiania grun-