Magazyn66801

764

LUDNOŚĆ

TABL. 20. IMMIGRACJA DO NOWEJ ZELAN-DJI PRZED WIELKĄ WOJNĄ

(w tysiącach osób).

Okresy	Immigracja
	Brutto	Netto
1853—1860	52	18
1861—1870	*95	**3
1871—1880	187	137
1881—1890	15°	20
1891—1900	197	26
1901-1910	346	86
I9II-1915	194	36
1853—1915	1 321	436

Wśród 1,3 miljona osób, przybyłych drogą morską do Nowej Zelandji, przeszło połowę stanowili przybysze z sąsiedniej Au-stralji; immigracja brutto z Europy nie przekroczyła w tym okresie o,6 miljona.

Immigracja do Australji i Nowej Zelandji była o wiele bardziej jednolitą pod względem pochodzenia niż immigracja do Ameryki; wśród immigracji brutto do Nowej Zelandji np. prawie 96% pochodziło z wysp Brytyjskich i Australji.

Dodając do liczby, przytoczonej w tabl. 18, 2,5 miljonów immigrantów do Australji i Nowej Zelandji oraz uwzględniając jeszcze ośrodki immigracyjne w Oceanji, otrzymujemy, jako ogólną sumę immigrantów do krajów Nowego Świata przed wojną światową, 47—48 miljonów osób, z czego prawdopodobnie 43—44 miljony Europejczyków, zgodnie z wynikami tabl. 1. Resztę stanowili immigranci z Azji i Afryki.

b) Kraje Starego Świata. Wiele ruchów wędrownych w obrębie Starego Świata zachowało jeszcze w XIX stuleciu prymitywny charakter wędrówek ludów pokojowych albo wojennych; niektóre z pośród nich zostały zbadane dość szczegółowo od strony historycznej, politycznej lub antropologicznej, ale rozmiary tych ruchów i ścisłe ich kierunki są prawie nieznane. Do takich ruchów należą np. wędrówki Zulusów, Ka-frów i Buszmanów w Afryce, ruchy migracyjne w Azji południowo-wschodniej i t. p.

Poprzestając na uchwyconych statystycznie ruchach migracyjnych, należy stwierdzić, że największym prawdopodobnie ośrodkiem immigracyjnym Starego Świata była część azjatycka b. Imperjum Rosyjskiego. Jak wspomnieliśmy wyżej (ob. p. 2, a), immigracja do tego kraju wyniosła w okresie przedwojennym około 7 miljonów osób, z czego 1,3 miljona przypada na immigrację przymusową, reszta zaś — na immigrację o charakterze kolonizacyjnym. Oprócz Rosji Azjatyckiej jedynym większym ośrodkiem immigracji europejskiej kolonizacyj-nej była dzisiejsza Unja Południowo-Afry-kańska; przyjęła ona przed wielką wojną około ’/« miljona immigrantów.

Przechodząc teraz do wędrówek w obrębie poszczególnych kontynentów, znajdujemy w Europie trzy najważniejsze ośrodki immigracyjne, każdy o zupełnie innym charakterze.

Immigracja do Francji rozpoczęła się na większą skalę w połowie XIX stulecia. Spis r. 1851 wykazał 380 tys. cudzoziemców, przy spisach następnych liczba ta wzrastała prawie stale, dochodząc w r. 1911 do 1 160 tys. (około 3% ogółu ludności). Brak danych, dotyczących liczby naturalizowanych, uniemożliwia jednakże dokładne określenie liczby ludności obcego pochodzenia. Statystyka immigracji nie istniała wówczas, istnieją jednakże szacunki przybliżone, które przytaczamy poniżej:

TABL. 21. IMMIGRACJA DO FRANCJI PRZED WIELKĄ WOJNĄ.

Okresy	Immigracja cudzoziemców				Nadwyżki migracyjne netto
	w tysiącach osób		przeć, rocznie na 1 000 ludn.		w tysiącach osób	przeć, rocznie na i 000 ludn
	brutto	netto	brutto	netto
1841—1850					*05	0.3
1851—1860	230	112	0.7	o.3	28	0,1
1861—1870	450	226	1,2	0,6	89	0,2
1871—1880	475	23R	*.3	0.7	107	0,3
1881—1890	375	188	1,0	0.5	l6l	0.4
1891—igoo	400	*93	1,1	o.5	379	1,0
1901-I9IO	95°	33°	2.4	0,8
1841—1900	2 OOO	I 4OO			869	.
1851—1910	2 900	1 287	•		•	•