FizykaII04201

37

gdzie cząstki w spoczynku ciągle zostają, a nie zmienia się w tych warstwach, w których drganie jest najprędsze.

§ 7 Teoryczae obliczenie ehyżości ruchu falowego. Wiemy, że ruch falowy w rzędzie punktów rozchodzi się z niezmienną chyżością i w ciągu trwania pełnej oscylacyi posuwa się o długość fali; zatem, jeśli V wystawia tę cliyżość, T zaś czas oscylacyi. 1 długość fali, , -    ,

— VT, a. V——j .    (I)

Wiemy także, że czas T drgania stojącćj fali jest równy czasowi drgania punktów w fali postępującej, przez której iuterferen-cyą fale stojące powstały; długość zaś L fali stojącćj o połowę jest mniejsza od długości fali postępującćj; czas zatem drgania w fali stoiącćj wyraża tćż zrównanie

T=2nj/-l, (II)

czyli na mocy § 2,

gdzie p oznacza siłę, poruszającą jakikolwiek punkt fali w odległości --1 od miejsca równowagi, m masę tego puuktu, a wy-V

raz ułamkowy — —k przyśpieszenie, udzielone mu w tejże odległości —1, albowiem w rzeczonym paragrafie mieliśmy ks — <p i nietrudno wykazać, że dla każdego punktu stojącćj fali, właśnie to ostatnie zrównanie orzeka zawisłość przyśpieszenia, p od jego wychylenia s z miejsca równowagi. Wozak przez wysunięcie punktów z miejsca równowagi następuje też zmiana w ich wzajemnem oddaleniu od siebie, wskutek której zaraz tak zwane siły międzycząsteczkowe (elastyczność ciała) na jaw występują. Za miarę elastyczności przyjęto zaś siłę, z jaką się cząsteczki nawzajem przyciągają, jeśli się ich oddalenia od siebie podwoją, zgodnie ze wzorem na. przydłużenie prętów przy wyciąganiu, które to przydłużenie aż do granicy elastyczności 1 P '

jest = — — . / =    11 § 30 T. I.), jeśli dla usunięcia możliwych