page0075

67

ści, iż czuć można było od razu, że pojmuje tylko rozrywkę skromną, a nie szały, i że zawsze odepchnie od siebie wszystko cobybyło niegodne człowieka i kapłana.

Mądrość i zacność moralna, to korona, po którą każdemu sięgać wolno, a widzimy jak wielki jest jej majestat. Syn i brat królów, któremu wszystko uchodziło bezkarnie, mieszał się na widok sekretarza swego, mógł go oddalić od swego boku, jednak tego nie czynił, bo czuł że prawda była po stronie Tomickiego; owszem wiedział kto on był i starał się o niego usilnie, a gdy on dla rozpoczętego w Rzymie jubileuszu przyjechać zaraz nie mógł, Fryderyk rok czekał na niego, nikomu innemu tej posady dać nie chcąc. Skoro przyjechał, obwołał go zaraz archidjakonem krakowskim i pokochał wkrótce tak, jak wszyscy którzy go znali.

A przecież Tomicki był młodzieńcem zaledwie wchodzącym w życie czynne, po ukończeniu nauk, któremi kierował wuj jego i opiekun Andrzej z Szamotuł wojewoda poznański. Z Krakowa wysłany do Włoch uważanych wówczas za stolicę mądrości, postępował ciągle tak jak gdyby wuj patrzał na niego, przykładając się pilnie do prawa i wymowy.