page0099

- 98 -

I upadł na twarz, i ukorzył się przed Bogiem w łzach i skruszeniu, gdyż dopiero teraz poznał, że był najnikczemniejszym z ludzi, chociaż mu się zdawało, że niebyło nadeń sprawiedliwego człowieka.

Kiedy zaś biedne sieroty powróciły z grobu Zuzanny,. wziął je za ręce, wprowadził do swego demu i odtąd opiekował się nićmi jak własnemi dziećmi.

Od tego czasu sprawiedliwość i miłość chrześeiańska stały obok siebie w każdym jego czynie i wyroku; bowiem nauka, którą odebrał we śnie, mocno wryła się w pamięć; mając przedewszystkiem na myśli osiągnienie wiecznego zbawienia, rządził się czystą miłością, która jest najlepszem prawem na ziemi.

XXXIV. MA.ŁY FASTUSZEK..

Pewien bogaty pan przejeżdżał około pagórka, gdzie siedział pastuszek i na całe gardło wyśpiewywał wesołą piosneczkę. Kilkanaście owieczek pasto się na wzgórku, które, jeźli się daleko rozbiegły, spędzał do kupy czujny piesek.