page0109

105

Dominik zdawał się zajaśnieć w Jacku, tak Jacek w Mościckim. Zakon szczycił się nim jako jedną z najcelniejszych ozdób swoich, i zachował mu wdzięczność za wzrost i sławę jaką przez niego osiągnął w Polsce.

„Wiele herezji na kościół święty bluźniersko następujących, jako bezdenną przepaść zniósł i zawarł⁴* powiedziano o nim.

Za jego czasów przybył do Polski Włoch Bernard Ochin. Odziany zakonnym habitem, poważny całą postawą, ubogi i surowem życiem się zalecający, ściągnął na siebie powszechną uwagę, tembardziej, że miewał bardzo żarliwe kazania na Krakowskim rynku. Na stronnikach i wielbicielach mu nie brakło; już zaczęto go ogłaszać za wielkiego apostoła i świętego, kiedy Samuel Maciejowski biskup Krakowski przekonał się, że jest obłudnik i podejrzany w wierze.

Ochin lękając się biskupa ujechał z Krakowa, a zabiegłszy do Niemiec połączył się z kalwini-stami i zwinglianami. Z boleścią dowiedział się o tem Mościeki, który za bytności Ochina w Krakowie przyjazne z nim zawiązał stosunki. Gorliwy o całość wiary, oraz pragnąc jego nawrócenia, wystosował do niego list według jednych napisany przez siebie, według drugich przez kardy-