page0114

112

\

chciał ich ukamienować. Wtenczas Pan tak obruszył się w swoim sprawiedliwym gniewie, iż przysiągł: że „cale plemię, króre wyszło z Egiptu, wyjąwszy Kale-ba i Jozuego, wyginąć musi w puszczy, a to w prze* ciągu lat czterdziestu, licząc rok jeden za każden z czterdziestu dni pobytu wysłańców w Chanaanie; a tylko ci, z drugiego pokolenia, którzy jeszcze nie doszl wieku lat dwudziestu, dostaną się do kraju obiecanego.”

JBaląk. Balaani. Fines,

Nie długo potem Izraelici, przez łaskę Boską, odnieśli wielkie zwycięztwo nad Ainoryczykaini, i stanęli obozem na równinach Moab, nie daleko Jordanu. Kroi zaś Moabitów, Balak, strwożył się mocno przybliżeniem ludu Izraelskiego, a nie ufając własnym siłom, zawe-zwałBalaama, wieszcza Ammotiitów, obiecując mu bogate podarunki, ażeby złorzeczył ludowi Pańskiemu. Bala-am dał się uwieść przez łakomstwo, i wyruszył z miejsca. Lecz Anioł Pański zaszedł mu drogę dla zatamowania mu dalszej podróży. Oślica, na której Balaam jechał, zobaczy wszyAnioła zgołym mieczem w ręku, zboczyła z drogi, i popędziła poprzek w pole. Lecz Anioł zastąpił jej drogę w uliczce między dwoma mitrami: oślica przysunęła się do muru i zgniotła nogę Balaama, który się tak rozjątrzył, że zbił ją okrutnie. Natenczas Bóg nadał mowę temu zwierzęciu, które rzekło du Balaama: „Cóżem ci zrobiła? Nie jestżem twojem zwierzęciem, na luórem jeździsz zawsze? Czyżem kiedyś tak postąpiła?” Otworzyły się natychmiast oczy Balaama, który, zobaczywszy Anioła Pańskiego, rzucił się na ziemię