page0115

107

Scholastyk — Schlosaer

Chrystusowego, r. 563 cesarz Juetynijan ogłosił dekret nader przychylny Aphthardocetom, których błąd, chociaż spoiny z Monoflzyłami, sprzeciwiał się Seweryjanom. Patryjarcha Konstantynopola Eutychijus, nie chcąc poddać się temu dekretowi, musiał pójść na wygnanie. Wtedy Jan Scholastyk wstąpił na tron patryjarchy wakujący, r. 564 i zasiadał na nim aż do śmierci, to jest do dnia 31 Sierpnia 577 r. Scholastyk wsławił się zbiorem kanonów: Concordia Cancnum Zaniechał on metody chronologicznej, używanej dotąd w zbiorach podobnego rodzaju i podzielił swoje dzieło, według natury przedmiotów, na 50 tytułów, similia similibus computantes et par pari capiti connectentcs. Zbiór ten mieści 85 kanonów apostołów, 20 kanonów pierwszego soboru n.cejsluego, około 200 innych soborów, 68 kanonów wyjętych z trzech listów kanonicznych ś Bazylego. Justynijan nad tł temu zbiorowi powagę legalną nowellą 141. Sam Jan Scholastyk wydał niemało praw kościelnych. Mniemają, że on także ułożył drugi zbiór pod tytułem: Nomohanon, w którym, w 50 tytułach zamknął ustawy kościelne, wyjęte z nowellów, pandektów i kodexu cesarzów, tudzież 68 kanonów z trzech listów kanonicznych ś. Bazylego, dla okazania harmonii zachodzącej, między prawami cesarskiemi, a kanonami kościelnemi. Ilelfert utrzymuje, że kto inny jest autorem czyli zbioru kaiionówwschodiiich. L. H.

Sclopis dc Salerano (Paweł Fryderyk, hrabia), spółczesny mąż stanu włoski, urodzony w Turynie 1798 r., tamże na uniwersytecie ukończył naukę prawa, następnie był członkiem ministerstwa spraw wewnętrznych i senatu i radzcą prawnym dworu. W r. 1837 należał do redakcyi Kodewu cywilnego sardyńskiego. W r. 1848, epoce wypadków politycznych, Sclopis był ministrem sprawiedliwości i spraw duchownych. Onto przewodniczył komissyi do ułożenia przepisów praesy, które pozyskawszy moc obowiązującą, uważane są jako jedne z najswobodniejszych w Europie. Rozpoczęte przez niego układy z dworem rzymskim o konkordat, po jego usunięciu się z ei.nisterstwa, do pożądanych rezultatów nie doszły. Za gabinetu Gioberti, Sclopis usunął się od spraw publicznych. W r. 1849 był vice-prezesem senatu i żywy brał udział w sprawie Cagliari. Jest członkiem wielu uczonych towarzystw i autorem dzieł: Hi.story,ja starożytnego prawodawstwa Piemontu (1833); Historyja prawodawstwa włoskiego (1840—57, tomów 3); Badania historyczne o stosunkach politycznych dynastii sabaudzkiej z rządem bryfańskim (1853 roku) i innych.

Schlosser (Fryderyk Krzysztof), znakomity badacz i pisarz historyczny, urodzony w Jewer 17 Listopada 1776 r., najmłodszy pomiędzy dwunastu siostrami i dziesięciu braćmi. Po przedwczesnej śmierci ojca, wychowywał się na wsi u krewnego, gdzie mu nauczyciel dawał do czytania liczne opisy podróży i inne geograficzne i etnograficzne dzieła. Ukończywszy gimnazyjum w Je-ver, w r. 1793 udał się na uniwersytet w Getyndze, gdzie obok teologii, naj-gorliwiej studyjował historyją, fizykę i matematykę, a później literaturę włoską, hiszpańs ą i angielską*, Koppen, przyjaciel jego, nakłonił go do filozofii. To też gdy już był ochmistrzem dzieci hrabiego von Bentinck w Barel, pilnie studyjował filozofiją, a mianowicie Platona i Kanta. W r. 1798 był na wsi wi-karyjuszem kaznodziei; lecz gdy go po upływie pół roku nie zatwierdzono, został znowu nauczycielem domowym w okolicach Altony, a później 1800 roku w Frankfurcie nad Menem. W tym czasie zaczął także zajmować się Arystotelesem i wydał dzieło: Abelard und Dulcin Gotha, 1807 r.), oraz Leben Bezas und des Peter Martyr Vermill (Heidelberg, 1809 r.). W roku 1808 Schlosser został konrektorem szkoły w Jewer, lecz w r. 1809 podziękował za