page0130

126

—    Patrz siostro, — rzekła Anna podając jej pismo, — droga nasza Zofia tęskni za Krakowem, za miłą Warszawą, w swej Brunświckiej stolicy, i choć jej pan małżonek wielce dla niej dobry, to przecież powiada, że ilekroć się o nas zamyśli łzy jej do oczu się cisną (¹).

—    Kochana siostra! rzekła z uczuciem Katarzyna list całując, dobrze że nie wie jakie my tu mamy kłopoty.

—    Prawda! westchnęła Anna, królowa jejmość matka nasza miłościwa z Polski się wybiera, czego ja doprawdy rozumieć nie mogę, bo za wszystkie trony świata nie oddałabym tej Polski miłej.

—    A gdyby nas królowa zabrać chciała? zagadnęła Katarzyna.

—    Nie frasuj się o to. Wczoraj pytałam jej, co z nami będzie gdy ona nas opuści. A ona mi na to: Na Polskiej zrodzoneście ziemi, król i Rzeczpospolita pamiętać o was będą.

—    A matkaż nic? westchnęła stłumionym głosem Katarzyna i pochyliła głowę na ramię starszej siostry.

1

Żońa Jagiellonka poszła w r. 1555 za Henryka księcia Brun-

świckiego.