page0230

220

Ale sprawiedliwy przewidział wszystko. Wcześnie i pewną ręką opanował namiętności, poskromił je i nagiął ku dobremu i zniewolił je ostatecznie do służenia cnocie.

Zmęczył się, zranił się może wśród walki, tern lepiej; jest on przez to, jeszcze piękniejszy. Lubimy widzieć na czole zwycięzców ślady ran otrzymanych, bo są świadectwem oporu stawianego zwyciężonemu nieprzyjacielowi. — są świadectwem odwagi, którą trzeba było okazać wśród boju. Zwrócone ku dobru namiętności stają się sługami i pomocnikami sprawiedliwego; miłość szczególnie użycza mu swojej siły i zapału dla uniesienia go szybszym krokiem do szczytu dosko nałości, gdzie go oczekuje cisza i pokój nadziemski

Człowiek w duszy swej żywi się tym samym, co Bóg pokarmem : poznaje prawdę, kocha dobro, — z jednego i drugiego czerpie swą doskonałość i swe szczęście. Jest on, jak mówi Platon, w swej naturze, w swych działaniach, w swej piękności intelektualnej i moralnej, żyją cein odbiciem boskości.

To nie wszystko jeszcze Bóg żyje w sposób niewysłowiony. Dążności Jego życia, słabo odbite w przedziwnej piękności i harmonii świata, objawiają się wyraźnie w przymiotach i działaniach duszy ludzkiej. Jak Bóg, dusza stwarza wewnętrznie swoje słowo; jak Bóg — ona widzi się i kocha w słowie; —

http://rcin.org.pl