page0243

— 242

Co we ranie było od Boga, teraz powraca do Boga, Mamże się smucić, opuszczając tę ziemię, gdzie żyłem obcy ludzkim zapędom, daleki od ich żądz i zabiegów; gdzie napróżno szukałem drugiej duszy, płonącej tymże samym oguiem, który moją pożera? Świat ten nigdy niemiał dla mnie powabów; kochałem tylko w nim ów inny świat niebieski, za którym zawsze tęskniłem; a jeżeli poezya namiętnie owładnęła moją duszę, niewątpię, że mi to Bóg przebaczy, ponieważ poezya jest marzeniem o tej szczęśliwości, jaką Twórca zachowuje dla swoich dzieci; poezya jest pokochaniem się w niewidzialnej pięknocie i wspaniałości Boskiej. Matko, otrzyj te łzy, niebawem obaczymy się w^r lepszej ojczyźnie.”

To natchnienie poetyczne i religijne nieopuszczało go aż do ostatniej chwili skonania. Powoli gasnął; dla duszy jego spokojnćj widok blizkiej śmierci był przedmiotem głębokie]) uwag. Niedługo przed końcem kazał był sobie czytać psalmy Dawida w przekładzie Jana Kochanowskiego; umysł jego zdawał się być swobodny,, i miał dość siły wyrazić swoje podziwienie nad szczytno-ścią tych pieśni. „Boże! jaka to cudna poezya!” wyrzekł cichym głosem. W tern skinął na matkę, aby się zbliżyła. „Godzina moja nadeszła, zanieście mię do okna,, umrę patrząc na te łąki i pola, gdziem pierwsze kroki stawiał.” — Uczyniliśmy, co żądał—ostatni raz uśmiechnął się do słońca padającego na jego oblicze i ducha oddał.

Co to jest prawda?

Prawda na wszystkie cnoty jest prawie jako majowym deszcz na wszystkie zioła, na ziemi rosnące, bo i sam