page0398

390

Sicbingcn — Sicz

ciw despotyzmowi panujących i dumie duchowieństwa." Bronił Reuchlina przeciw zakonnikom w Kolonii, a zamek jego był gościnnem schronieniem dla prześladowanych. Z słynnym Ulrykiem von Hutten był w związkach ścisłej przyjaźni i popierał reformacyję w okolicach nadreńskich. Ranny w obronie zamku swego Neustall w pobliżu Landstuhl, oblężonego przez przeciwników swych z Trewiru, Palatynatu i Hessyi, musiał ustąpić z zamku i wkrótce potem umarł roku 1523. Porównaj Miincha, Franz ton Sickingeńs Tkat en, Piane, Freun-de und Ausgang (Sztuttgard, 2 tomy, r. 1827—1828}.

Siekier (Fryderyk Karol Ludwik), badacz starożytności, urodził się r. 1773, kształcił się na uniwersytecie w Jenie, później przyjął miejsce nauczyciela domowego w Paryżu, zkąd z rodziną Wilhelma Humboldta udał się do Rzymu. Powróciwszy do Niemiec otrzymał posadę dyrektęra gimnazyjułn w Hildburg-hausen i na tern stanowisku pozostał aż do śmierci r. 1836. Siekier pisał obszernie o różnych przedmiotach; często jednakże objawił zdania nieoparte na pewnych naukowych zasadach; mianowicie mniej właściwie w poszukiwaniach swych etymologicznych i mitologicznych uporczywie wywodził żywioł grecki z pierwiastków Wschodu, któreto twierdzenie rozwinął w piśmie: Kadtnus,

0    der Forschurigen in den Dialekten des semitischen Spmchstamms zur Entwickehmg des Elements der altestm Sprache und Mythe der Hellenen. Mniej jeszcze powodzenia miały jego wyjaśnienia hieroglifów egipskich, umieszczone głównie w dziele: Die heilige Priest.ersprache der aUm Aegypler, ais ein dem semitischen Sprac-hstamme nahe terwandter Dialekt. Korzystniejszego doznały przyjęcia prace jego geograficzne i w dziedzinie starożytności, jako to: Handbueh der Alt en Geographie, Topographie der Lmigegend von Rom; LeUre a Mr. Millin sur Femnne des constructions cyclopiennes,

1    t. p.

Sicyon, główne miasto niegdyś krainy Sicyonija w Peloponnezie, położone w żyznej równinie w pobliżu międzymorza Korynckiego, należało do najznakomitszych miast Grecyi. Po wkroczeniu doryckiem Sicyon prawdopodobnie był posiadłością udzielnych monarchów, osiągnął jednakże z upływem wieków ustawy demokratyczne. W zaciętych wojnach toczących się między następcami Alexandra Wielkiego miasto to bardzo podupadło, a znakomity obywatel tego grodu i wódz siły zbrojnej Aratus, wcielił go w r. 251 przed Chr. do związku Achajskiego, poprzednio tyrana Nikoklesa do ucieczki zmusiwszy. Później ludność po zburzeniu miasta przez Deme*riusza syna Antigona, znagloną została do odbudowania nowego miasta na wyniosłości w pobliżu, które jednak w przeciągu stulecia już było przez straszne trzęsienie ziemi spustoszone. W świetnych Sicyonu czasach kwitnęła tam sztuka odlewania kruszców i malarstwo; w pierwszej odznaczyli się osobliwie Kanachos i brat jego Aristokles, w drugiem Eumolpus, z którego szkoły wyszedł największy mistrz sztuki malarskiej w Grecyi, Apelles. Zwalizka starożytnego miasta istniejącego jeszcze w Wiekach Średnich znajdują się w pobliżu miejsca zwanego obecnie Vasilika i były przez przez wielu podróżnych opisywane. Porównaj Bobrick, De Sioyo-niae topographia (Królewiec, r. 1839).

SiCZ. Właściwe niegdyś Zaporoże Polskiej Ukrainy składało się z wojska, które dia tego, że osiadło z początku zaraz na niższym Dnieprze, to jest na niżu tej rzeki, nazywało się się Niżowem, a Kozacy tam mieszkający Niiowcatm (ob). Potem, żeby lepiej wyróżnić się od kozaków ukraińskich, przezwali się zaporozkimi, dla tego, że siedzieli poniżej progów (porohów) Dnieprowskich (ob.). Głownem siedliskiem, albo raczej stolicą tego sławnego Zaporozkiego