page0409

PEDON. MENEDEM. 403

a przytem nieugięty; lubił dowcip i prawdomówność, wesołe a jednak skromne uczty, w towarzystwie filozofów i literatów. Doszedłszy do wielkich bogactw, miał zawsze dłoń otwartą dla przyjaciół, dawnego trybu życia nie zmieniał, a jeżeli chętnie korzystał z hojności monarchów, to zawsze dla dobra ojczyzny, którćj niezmierne wyświadczył usługi.

Pomimo wielkiej do filozofii miłości, nic nie napisał, a że po Fe do nie także nic nie pozostało¹), musimy co do nauk szkoły elidzko-eretryjskićj poprzestać na samych domysłach. Tymon satyryk zalicza Fe do na razem z Euklidem do bajarzy (ę-Ae$sveę), którzy wyszli ze szkoły Sokratesa²), a stąd dozwolony wniosek, że on także hołdował megaryjskiej dysputomanii. Zachował jednak Seneka³) urywek jakiś świadczący, że także zajmował się kwestyami etycznemi:⁴) »Są pewne drobne zwierzątka, jak mówi Fedon, których ukąszenia nie czujesz; tak cienkie ich żądło i utajone niebezpieczeństwo, dopiero puchlina objawia ukłócie, choć w samej puchlinie żadnej nie widać rany. To samo przytrafia się z rozmową mądrych ludzi; nie dostrzeżesz, jak lub kiedy przynosi korzyść, ale dostrzeżesz, że przyniosłam Oczywiście Menedem, większą cześć życia przepędziwszy wśród spraw publicznych, daleko częściej zniewolony był do zwracania uwagi na problemy moralne, a jeżeli on także uchodził za dzielnego dialektyka, który nie cofał się przed żadną subtelnością, żadnym sofismatem, należy ten zapał odnosić do lat młodzieńczych, kiedy zostawał pod wpływem różnych megaryjskich przyjaciół⁵). Wspomniałem, że Stylpon przeszedł do obozu Cyników, a jego przykład pociągnął Menedema ^(?).

') Diog. Laert. II. 9. §. 105, wymienia kilka jego dialogów, z których jednak dwa tylko uważano za autentyczne; Panecyusz Stoik nawet o tych, zdaje się, powątpiewał. A ul. Ge 11. Noct. Att. II. 18, nazywa go filozofem znakomitym, a jego pisma bardzo nadobuemi.

²) Diog. Laert. II. 10. §. 107.

•^ł) Epist. XV. 2. §. 41. (lub epist. 94. §. 41.)

*) Uwagę tę zrobił Zeller, Philos. der Griech. Tom II. str. 277 (4-e wyd.).

⁵)    Diog. Laert. II. 17. §. 134. Twierdził podobno, że nie można żadnemu podmiotowi przypisywać orzeczenia (Simpl. in Arist. phys. p. 91. §. 28); odrzucał także w logice sądy warunkowe i rozjemcze, a zachowywał tylko kategoryczne (Diog. Laert. II. 17 .§. 135), przeczył nareście, jakoby przymioty miały jakąkolwiek rzeczywistość poza przedmiotami (Simpl. in Categ. Arist. p. 68. §. 24), a Chryzyp ganił jego sońzmy (Plut. de Stoic. repug. X. 11.)

⁶)    Diog. Laert. II. 17. §. 134 et 135.

\

http://rcin.org.pl

26*