page0488

480

Ruffo — Rufin

do stolicy, która mu otworzyła swe bramy. Tu usiłował zapewnić republikanom^ trzymającym się w warowniach miasta, bezpieczny odwrót; ale starania jego nie osiągnęły pożądanego skutku, a on sam obwiniony przez Actona

0    sprzyjanie jakobinom, ledwo uniknął uwięzienia; w tym czasie został wezwany na conclave do Wenecyi. Następnie towarzyszył nowemu papjeżowi Piusowi VII do Rzymu, później powrócił do Neapolu i wstąpił do rady stanu. W r. 1805 ponownie na próżno oświadczył się przeciw wojnie z Francyją; wtenczas jednak nie dał się nakłonić do podburzania ludności, lecz udał się do Rzymu, gdzie do r. 1809 źył w odosobnieniu. W skutku rozwiązan.a kolle-gium kardynałów przybył do Paryża i zbliżył się do Napoleona. Po przywróceniu papieża Piusa VII, Ruffo znów osiadł w Rzymie, ale niemile był widzianym od innych kardynałów, posądzających go o przychylność dla Bonaparte-go. W Neapolu, dokąd później powrócił, był także zimno przyjęty; dopiero w r. 1821 król Ferdynand I powołał go do rady stanu Umarł w Neapolu r. 1827. — Ruffo—Scllla (Ludwik), kardynał i arcybiskup neapolitański, ur. w r. 1750 ze znakomitego rodu książąt Scilla. został r. 1801 wyniesiony na godność kardynał, potem mianowany arcybiskupem neapolitańskim. Gdy Jozef Bonaparte wstąpił na tron neapolitański, arcybiskup pod tym tylko warunkiem chciał złożyć przysięgę wierności, jeżeli kroi, jako hołdownik stolicy apostolskiej, zobowiąże się nadal opłacać należną jej daninę. Wydalony skutkiem tego z kraju, udał się do Rzymu 1 podzielał losy papieża. Po powrocie króla Ferdynanda w r. 1815 objął na nowo godność arcybiskupią i powołał niebawem synod dyecezalny, celem przywrócenia władzy kościelnej i utraconych praw

1    przywileju w. Prócz tego ułożył list pasterski tak wstecznych zasad i dążności, że rząd sam uznał go nieodpowiednim duchowi czasu, Podczas rewolucyi w r. 1820, kardynał arcybiskup oświadczył się za konstytucyją hiszpańską. W tymże roku wystąpił z odezwą do parlamentu przeciw swobodzie udzielonej niekatolikom odbywania prywatnie nabożeństwa, utrzymując, że zezwolenie to sprzeciwia się konstytucyi. Król powróciwszy do Neapolu polecił mu zarząd uniwersytetu i oświecenia publicznego; lecz ważne to stanowisko wkrótce dobrowolnie opuścił. Umarł w Neapolu r. 1832.

Rllfia.Il, w dawnej polszczyźnie, utrzymujący dom nierządu, lub taki który do rozpusty cielesnej dopomaga i nastręcza po temu wybrane kobiety. Staro-wolski z czasów Zygmunta III, mówiąc o zepsuciu obyczajów arystokracyi naszej wyraża: „Swoich tylko pochlebców i Rufjanów na godności proinowują.” (Ref-. Obijci: Pols:). Kobiety trudniące się tern rzemiosłem zwano Rufjanfri, jak sam zawód Rufjaństwem    K. Wl. W.

Rufin (święty), męczennik w III wieku, w Gall ii belgickiej, za cesarza Ma-xyinilijana Herkula, żył na wsi, w ziemi Siams, gdzie miał dozór nad spichrzami cesarskiemi. Prefekt pretoryjuin Rykcyowar, jadąc przez Scissonę. koło r. 287, kazał Rufina, wraz z towarzyszem jego Walerym, uwięzić za wiarę chrześcijańską. Uwięzionych na katowni chłostano bykowcami, opatrzonemi ołowiem, a potem obu ścięto. Kościół obshodzi pamiątkę męczenników dnia 14 Czerwca.

Rufiu z Akwilei, sławny kapłan, urodził się w Concorde, miasteczku włoskiem, koło r. 346. W Akwilei doskonalił się w naukach, zwłaszcza w kraso-mówstwie, potem osiadł w klasztorze w temźe mieście i tu się ochrzcił r. 371. Święty Hieronim, wracając z Rzymu, widział się w Akwilei z Rufinem, który mu towarzyszył na Wschód w początkach r. 373. W Alexandryi zabrał znajomość ze świętą Melaniją starszą, która w nim położyła swe zaufanie i z nim