page0423

417

ARYSTYP.

do Aten¹), zwabiony jego sławą, o którćj dużo rozpowiadał mu Ischomach podczas igrzysk olimpijskich ²). Wielką do niego cześć powziął, ale naśladować nie zdołał, zbyt zasmakowawszy juz w roz-wiozłych, miękkich obyczajach miasta ojczystego. Przy śmierci mistrza nie był obecnym, co Platon z przyganą mu wytyka. Na pytanie Echekratesa: A co! Arystyp i Kleombrot byli obecni? — odpowiada Fedon spokojnie: nie bylil mówią że byli w Eginie³). Starożytni widzieli w tern alluzyą do jakiejś hulanki; czy domysł był słuszny, nie mamy sposobu ani potrzeby dochodzić⁴). Bonghi uważa takie lekkomyślne zapomnienie za możebne, bo wedle niego Arystyp był jak Alcybiades, zawsze gotów do wszystkiego, a wesoła zabawa zawsze jemu się uśmiechała⁵). To także pewnem, że rozprawy: de philos. CyrenaicaJ. Tegoż autora: Siebett Biicher zur Gesch. des Plato-nismus, Gótting. 1862—1875. Tom II. str. 60 i nast.; str. 200 i nast. Thrige, Pes Cyrenensium. Kopenli. 1878. Wszystkie ułamki szkoły cyrenejskiej (których zresztą nie wiele), zebrał i objaśnił Mul lach. Frgm. Philos. Graecor. Vol. II. p. 397—438. Z dawniejszych prac odznacza się romans Wielanda: Aristipp und einige tciner Zeitgenossen. Leipzig 1800—1802, 4 tomy (w edyc. lipsk. Goschena z r. 1857 tom 22—24) w formie listów do Arystypa lub przez niego pisanych, w których występują znakomitsi filozofowie, sofiści, politycy, artyści, literaci owego czasu, a prze-dewszystkiem heterka Lais i jej towarzyszki. Pomimo pięknego stylu i dowcipnego opowiadania i wielkiej, jak na owe czasy, erudycyi, jest całośó trochę nużącą i nie udaną, bo za wiele figur i ciągle są w ruchu, przenosząc się z Grecyi do Azy i i na powrót. Prócz tego autor, z przekonania Epikurejczyk, zbyt pięknemi kolorami odmalował Arystypa i jego filozofujące przyjaciółki.

¹)    Według przypuszczenia Stein’a (Tom II. str. 6r) ur. się Arystyp w 435, przybył do Aten 416, spotkał się z Platonem w 389 i 361 w Syrakuzach, a żył jeszcze w 356. Autor jednak dodaje, że »nie wszystkie daty są pewne, a niektóre nawet bardzo niepewne.* Należało powiedzieć, że wszystkie są niepewne. Diodor XV. 76 twierdzi, że w Ol. 103,3 (⁼ 366) jeszcze żył Arystyp, a Plut. Dio 19, że spotkał się z Platonem podczas jego trzeciej podróży sycylijskiej, którą zwykle kładą pod r 361 (Ol. I04,J. Ze 11 er i te wiadomości uważa za niepewne. To jednak pewne, że przy śmierci Sokr. był dojrzałym mężczyzną i miał jakie trzydzieści lat.

²)    Plut. de curiosit. c. 2.

³)    Piat. Phaedo p. 59.

⁴)    Wieland (Tom I. list 53) Kleombrota, o którym mówi Platon, przez fikcyę poetyczną robi owym młodzieńcem, który po przeczytaniu Fedona zrzucił się ze skały do morza, aby prędzej dostąpić szczęścia życia wiecznego (Cic Tusc. I. 34). U Wielanda czyni to przez zgryzotę, że w dzień śmierci mistrza bawił w Eginie przy hulance. Że Platon chciał zrobić wymówkę Arystypowi, pierwszy Demetryusz Falerejski (de clocut. p. 288) powiada, mając to może od Platończyków.

^a) Dialoghi di Platone. Vol. II. p. 67

http://rcin.org.pl

27