page0749

Rzymski Sośció!    741

megoż Jeznsa Chrystusa; a więc jeden tylko jest ołtarz, jedno kapłaństwo; dwojga hyc nie może,” tak mówi święty Cypryjan. Ponieważ Jezus Chrystus uczył jednej tylko nauki i postanowił jedno tylko zgromadzenie albo ciało pasterzów i wiernych, ztąd wynika, że Kościół Jezusa Chrystusa z natury swojej jest jeden, to jest składa jedne tylko całość, której wszystkie części są, z so-hą nierozdzjelrie. Tego właśnie naucza święty Paweł, gdy porównywa Kościół do ciała ludzkiego, a wiernych do członków, które je składają. „W jednym duchu, my wszyscy w jedno ciało jesteśmy ochrzczeni, mówi on: a wszyscy jednym duchem jesteśmy napojeni: ho i ciało nie jest jeden członek, ale wiele. Acz wicie członków, ale jedno ciało (I Korynt., 12, 13, 14, 20). W jedno ciało wszystkie członki Jezusa Chrystusa wiąże jedność nauki i jedność rządu. Jedność nauki zależy na tem, iżby wszędzie wierzono i nauczano tych samych prawd i tycn samych tajemnic, które są prawdami i tajemnicami, jakie Jezus Chrystus objawił. „Jedność wiary stanowi Kościół,” mówi święty Jan Złotousty. święty Ireneusz, wyliczywszy główne prawdy, w które wierzyć trzeba, tak mówi dalej: Oto jest skład wiary dany Kościołowi, i który on wiernie przechowuje, jakby zebrany w jednern i temże samem pomieszkaniu, gdzie jedna jest tylko dusza i jedno serce, gdzie wszyscy członkowie tejże samej rodziny uznają, nauczają i przekazują tęż samą naukę. Jedność rządu zależy na tćm, iżby wszędzie szanowano tę głowę niewidzialną, którą ^est Jezus Chrystus, i tęż samą głową wi dzialną, którą jest następca tego, komu Jezus Chrystus rzekł: „A ja tobie powiadam, iżeś ty jest opoka, a na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie zwyciężą go,” Chrystus nadał Kościołowi jedność rządu za podstawę, podobnie jak dał mu jedność nauki za prawidło. Postanowił kapłaństwo, które chociaż rozdzielone między mnóstwo pasterzy, jednoczy się i zlewa w jedność tejże samej władzy najwyższej, która jest źródłem, z którego wszystkie inne wypływają. Umieścił na czele swojego Kościoła przedstawię swojej władzy, namiestnika swojej miłości, najwyższego kapłana, śmiertelnego wprawdzie, ale zawsze żyjącego w swych następcach; a który będąc wiernym obrazem kapłana wiekuistego, jakiego zastępuje tu na ziemi, ogarnia wszystkich ludzi niewysławionemi uściskami miłości pasterskiej. Po wszystkich zakątkach Kościoła rzymsko-katolickiego, znaiduje się kapłan na czele każdej pojedynczej owczarni; w każdej prowincyi biskup łączy pod laską pasterską wiele kościołów pojedynczych; ale pomimo tak wielkiej liczby pasterzy i owiec, jedno tylko jest kapłaństwo, jedno biskupstwo, ponieważ wszyscy członkowie Kościoła rzymskiego zjednoczeni są w tejże samej wierze pod laską jednego i tegoż samego pasterza najwyższego. —-Kościół rzymski jest święty, ponieważ Jezus Chrystus będąc samą świętością, nie mógł nauczać niczego innego, tylko nauki świętej i postanowić tylko świętą społeczność, to jest społeczność w łonie której mieści się wszystko, co jest po-trzebnem do ukształcema na Świętych, która zawsze uczyła świętych w gronie swoich członków, i którzy wszyscy pow^rołani byli do świętości i mieli w swem rozporządzeniu potrzebne środki dla jej dostąpienia. Taką społeczność ustanowi Jezus Chrystus: „Umiłował on Kościół, mówi święty Paweł, i samego siebie wydał zań, aby go poświęcił” (do Efezów, 5, 25). Prawdziwy Kościół, Kościół Jezusa Chrystusa, powinien zatem być świętym.—Kościół jest katolickim albo powszechnym, ponieważ Jezus Chrystus chcąc zbawić wszystkich ludzi, musiał im podać środki zbawienia, we wszystkich czasach i w^re wszystkich miejscach (ob. Kościół katolicki'). Rzymski Kościół był zawsze odznaczany imieniem katolickiego. „Kościół Jezusa Chrystusa, mówi święty Paeyjan, na-