page0750

742

Rzymski kościół

zwany jest katolickim, dla odróżnienia go od herezyj, które powstawszy od czasów apostolskich, pod rozmaitemi nazwiskami usiłowały go rozszarpać i rozdzielić. Jeżeli znajdę się w wielkiem mieście, gdzie są Marcyjonici, Nowa-cyjanie, wszyscy objęci ogólnem nazwiskiem chrześcijan, poznać można tych, którzy nie należą do żadnej takiej sekty, jedynie po nazwisku katolików. To właśnie imię odróżnia nas od wszystkiego co się zwie heretyckiem. Moje imię jest chrześcijanin; moje nazwisko katolik: jedno mnie odróżnia, drugie zaś oznacza.” „Kościół jest jeden, mówi święty Augustyn, a starsi nasi nazwali go katolickim: aby z samego tego nazwiska wiedzieć można było, iż jest upowszechniony po całej ziemi.” Rzymski kościół rozciąga się do wszystkich miejsc, to jest, nie masz żadnego miejsca, ani kraju, ani królestwa w^r świecie, gdzieby nauka i wiara tego Kościoła nie były, nie są, albo nie powinny być znane i wyznawane. Jezus Chrystus rozesłał swoich apostołów, aby nauczali wszystkie narody i opowiadali Ewangeliję wszystkiemu stworzeniu. Skoro więc podzielili świat między siebie, w celu ogłaszania prawd świętych, wkrótce ich nauka i wiara rozszerzyły się w Azyi, pośród Partów, w Indyjach, w Egipcie, w Rzymie i we Włoszech, w Hiszpanii, w Gall ii, i nietylko w całem cesarstwie Rzymskiem, lecz nawet w Wielkiej Brytanii i Germanii, które Rzymianie znali jeszcze tylko z imienia, i pośród narodów, na wyspach, zgoła im nieznanych; tak dalece, że święty Ireneusz, dotykając prawie czasów apostolskich, nie wahał się wyrzec, że za jego czasów „Kościół był rozszerzony po całym świecie.” Kościół powszechny rozciąga się do wszystkich wieków i do wszystkich miejsc, ponieważ mając za swego założyciela Jezusa Chrystusa, nowego \dama, który przyszedł na świat aby zbawić zgubionych przez pierwszego Adama, nie powinien wyłączać nikogo, a zatem rozszerzać się musi do wszystkich wieków i do wszystkich miejsc. — Rzymski kościół jest apostolskim, ponieważ bierze swoje naukę i swoje władzę tylko od apostołów, którzy sami jedni otrzymali je od Jezusa Chrystusa, dla przekazania onych swoim następcom. Apostołów i samych tylko apostołów, Jezus Chrystus upoważnił do ogłaszania i zaszczepienia jego nauki: „Jako mię posłał Ojciec, rzekł im, i ja was posyłam; idźcie, nauczając wszystkie narody” (s. Jan, 20, 21). Jednocześnie obiecał im, że będzie z nimi aż do skończenia wieków; chciał przeto, aby posłannictwo jaki« im udzielał, było wiekuistem i trwało tak długo jak sam Kościół, i aby przez nich i tylko przez nich, było przekazywane innym, takie same, jakie oni otrzymali od swego boskiego Mistrza. Kościoł rzymski odebrał od apostołów wszystko czegokolwiek naucza, wierzy w wieku XIX, w to czemu wierzył w XVIII; wierzył w XVIII wieku temu, czemu wierzył w XVII, i tak wstecz idąc, przez wszystkie wieki, aż do samych apostołów. Nieprzyjaciele oskarżają go, że błądził, lecz jego historyja i doktorowie, świadczą i przekonywają, że działo się przeciwnie; i równie jak Jezus Chrystus, jego założyciel, Kościół rzymski śmiało wyzywa^- swych oskarżycieli, aby mu dowiedli, iż kiedykolwiek dopuścił się przeniewierstwa. Pasterze Kościoła rzymskiego sięgają apostołów, koleją następstwa nieprzerwanego: od Pijusa IX, który dzisiaj zasiada na stolicy Rzymskiej, łatwo mu dojść wstecz aż do świętego Piotra, który ją pierwszy zajmował. Kościoły szczególne, zjednoczone z tym pierwszym Kościołem na świecie, posiadają katalog swoich biskupów, i wyprowadzają ich od mężów apostolskich, którzy je założyli, a otrzymali swe posłannictwo od samych apostołów, lub od następców apostołów, i zostają w^r społeczności z Kościołem rzymskim. Z pomiędzy społeczeństw, któie mianują się chrześcijańskiemi, nie masz ani jednego, któregoby Kościół rzymski