page0826

818

Saint-Simonizm — Safnte-Aulaire

brano przy ulicy Monsigny papiery rodźmy, a naczelnikom jej wytoczono proces kryminalny, ponieważ w Lyonie St. Simoniści, lud podburzyli. Nfikoniec poróżnił się także i Rodrigues z Enfantinem, ponieważ ten nie chciał przystać na to, aby dziecię ojca swojego koniecznie znać miało. Rodrigues wraz z stronnikami swoimi, 15 Lutego opuścił rodzinę i położył areszt na jej majątku, dła pokrycia zaciągniętej w jej imienin pożyczki. Zakład więc nie mógł się dłużej utrzymać; Globe przestał wychodzić; opustoszałe już po większej części warsztaty pozamykano; rodzina rozeszła się. Enfantin jednak w lecie 1832 r. jeszcze raz rozpoczął swoje zabiegi. Wraz z 12 wiernymi schronił się do swojej wiejskiej majętności Menilmontant pod Paryżem i w klasztornej samotności czekał dalszych losów. Dla pracy podzielono się na gruppy, uprawiano majętność, wynaleziono szczególniejszą odzież i wyprawiano publiczne uczty, któremi się stołeczm ciekawnisie nadzwyczaj zabawiali. Rząd nakoniec zastosował do tej sekty prawo o stowarzyszeniach i naczelników": Enfantina, Ghevalier’a, Duveyrier’a, Barrault’a, wezwmł przed są assyzów". Wszyscy członkowie, w liczbie 38, zjawili się proeessyjonalnie przed pałacem sprawiedliwości. Tu Enfantin, nic nie mówiąc, utkwił w sprzysiężonych swój księży wzrok, którym zwykł był poskramiać najuporczywszych i gdy ci się zniechęcili, ogłosił ich pokonanymi. Mimo długiej obrony, oskarżonych skazano 27 Sierpnia 1832. Rodzina rozproszyła się ostatecznie i szkoły po prowincyjach rozwiązały się. Enfantin odzyskawszy swobodę udał się do Afryki, szukać tam kobiety objawienia, ale później w Algierze przyjął miejsce urzędnika (ob. Socyjalizm). Prawdziwy tytuł głównego dzieła tej szkoły jest: Docłrine de Sf Simon. Exposition (tom I_y 1828—29; tom II, 1830. Między innymi Rey-baud w dziele: Etudes sur les reformnleurs (2 tomy, Paryż, 1811) i Stein w dziele: Der Sacialismus und Communismus des heutigen Franhreich (Lipsk, 1812), naukę tę dokładnie opisali.

Saint-Vincent (John Jervis, baron Meaford, hrabia), słynny admirał angielski, urodzony 1731 r., od lat młodzieńczych kształcił się na marynarza. W wyprawie na Quebec r. 1760 w stopniu porucznika okrętu dał dowody wielkiej odwagi i przebiegłości. W wojnie z osadami północno-amerykańskiemi, dowodząc okrętem Foudroyant, walczył z powodzeniem. Po pokoju 1783 roku wstąpił jako członek do izby niższej i przyłączył się do oppozycyi. W r. 1791 jako kontradmirał zajął francuzkie osady Martiniąue • Sainte-Lucie. Na czele 15 okrętów linijowych i 1 fregat odniósł w r. 1797 zwycięztwro nad flottą hiszpańską, złożoną z 27 okrętów i 10 fregat, w pobliżu przylądka Saint-Vincent. W nagrodę tego świetnego czynu otrzymał znaczną pensyję dożywotnią i został mianowany hrabią Śaint-Vincent i baronem Meaford. Zajął miejsce w izbie wyższej, lecz zatrzymał przytem naczelne dowództwo nad flottą morza Śródziemnego. W r. 1798 polecił Nelsonowi ścigać flottę francuzką, przeznaczoną do Fgiptu. W r. 1801 mianowany pierwszym lordem admiralicyi, złożył tę godność r. 1805. Później brał często udział w rozprawach izby wyższej, oświadczył się przeciw dalszej uporczywiej wojnie z Francyją i głosował roku 1807 przeciw" zniesieniu handlu murzynami. Wyniesiony do najwyższych godności w hierarenii marynarskiej, umarł r. 1825.

Sainte-Alllaire (Ludwik Beaupoil, hrabia}, dyplomata francuzki, urodzony 1779 roku, był mianowany przez Napoleona r. 1812 prefektem departamentu Meuse. Później Ludwik XVIII powierzył mu administracyją departamentu Haute Garonne. W r. 1815 wybrany członkiem izby deputowanych, wystąpił jako obrońca Karty, przyczem okazał się mówcą wielkich zdolności i politycz-