page0869

881

Salverle — Salwijan

jurysdykcyi Chateletu aż do zniesienia tego sądu; później podczas rowolucyi otrzymał urząd w m.niste.stwie spraw zagranicznych. Jako gorliwy republikanin wziął czynny udział w r. 1795 w zaburzeniach przeciw konwencyi wymierzonych; jako wichrzyciel na śmierć skazany, został jednakże uwolniony. Odtąd nie przyjął żadnej posady rządowej, lecz poświęcił się zupełme ńa-ukorn i bezpłatnej obronie przed sądam. swych przyjaciół politycznych. W roku 1828 obrany przez departament Sekwany deputowanym, zajął miejsce na lewej stronie krańcowej. Należał do stowarzyszenia ludowego Aifle-toi i był jednym z 221 deputowanych którzy podpisali adres do Karola X. Po rewolucyi Lipcowej pozostał w izbie po stronie opzozycyi Umarł r. 1839. Z licznych jego pi»m wymieniamy: Idees constitutionnelles prćsentees ń la Comenlion (Paryż, r. 1794); De la balanec du gtnwernement et de la legislature (Paryż, r. 1798); Tableau litteraire de la balance du XVIli -ślecie (Paryż, r. 1809); Essai Instoriąue et phiiosophigue su?' les noms dhommes, de peuples et de lieux consideres p?'incipale?nent dans leurs rapports amc ta cimlisation (Paryż, 2 tomy, r. 1824).

SalVi (Giambattista), zwany Sassoferrato, malarz historyczny, Uiodzil się r. 1605 w Sassoferrato; początki sztuki malarskiej pobierał od ojca swego, następnie kształcił się w Rzymie pod przewodnictwem Domenichina, Guido i Albaniego, Później obrał sobie za wzór do naśladowania Rafaela, tak że dzieła jego brano niekiedy mylnie za Rafaela utwory. Najulubieńszym jego przedmiotem były Madonny z dzieckiem śpiącem, które matka starannie zasłoną okrywa Głowy jego są pełne wdzięku i wyrazu, a w draperyjach szat okazuje wiele zręczności i sztuki. Największym z jego utworow jest obraz nad ołtarzem w kościele w Monte fiascone, przedstawiający śmierć Ś. Józefa. Muzeum Berlińskie posiada wiele prac jego ręki. Umarł w Rzymie r. 1685, według innych r. 1690.

SalV0 regreSSU. Wyrażenie częste w przeszłości naszej, po polsku znaczy: z prawem cofnięcia się, z prawem poszukiwania na nowo. Zwyczaj sejmów przepisywał, że w niektórych okolicznościach izba poselska łączyła się z izbą senatorską. Ponieważ zaś przed zakończeniem sejmu, na dni pięć obowiązaną była sie łączyć, przeto król mógłby sejm rozwiązać przy połączeniu się izby i w jednym celu jak dla zatwierdzenia. Obawiając się tego posłowie zachowywali tę ostrożność, iż zastrzegali sobie u króla, choćby się zbliżał koniec sejmu, król rozwiązania go nie ogłosi, ale pozwoli im wrócić do swojej izby dla załatwienia spraw. Połączenie się izb sejmowych z tym warunkiem, nosiło nazwę Salvo reg?'essu.    K. W/. W.

Salwa, wyraz ten oznacza strzały armatnie ostremi lub ślepemi ładunkami, t. j nabojem z kulą lub też bez niej. Salwy daje artyllerya, albo w dnie uroczyste narodowe czy dworskie, albo w boju. Wyrazu tego w strategii używają do oznaczenia ognia ręcznej broni, większej massy piechoty.    K. Wl. W.

Salwijan, Z Marsylii, pisarz kościelny V wieku, był rodem z Gallii, urodził się w Kolonii lub okolicach, przy końcu IV wieku. Ożeniwszy się z Palladyją, miał z nią córkę imieniem Auspiciola. Uczyniwszy później z żoną ślub czy-stoso Salwijan, wstąpił do sławnego klasztoru w Liryns. Został kapłanem w Marsylii i umarł na schyłku wieku V, koło r. 430. Święty Eucheryjnsz oddał mu na wychowanie dwóch swoiph synów Saloniusa i Weronusa. Zamieszczony jest w marły.■ologijuin francuzkiem pod dniem 22 Lipca. Salwijan zostawił następujące księgi: Libid A admrsus Aoaritiam, przeciw przywiązaniu