page0911

Sporysz — Spowiedź    oos

rzy stanowi on bardzo szkodliwy wytwór, w lekarstwie (medycynie) jednak należy do bardzo dzielnych środków, od lekarzy często używany, pod nazwą Secale cernutum, w celu pobudzenia bólów kurczowych u położnic. W wielu więc razach, kiedy położnicy odpowiednich sił do rodzenia braknie, podają jej sporysz w proszku (po 5—10 gran co 10 minut do pół godziny lub co godzinę), albo też w odwarze. Domieszany znów do ziarn żyta, i wraz z nim zmielony, zanieczyszcza wielce mąkę, z której potem chleb wypieczony i spożyty, sprawuje chorobę kurczową w człowieku, zwaną rojnicą (Raphania vel Myt męcicisis). Homeopaci używają także sporyszu w podobnych przypadkach co i aleopacl, a raczej lekarze racyjonalni, lecz jak ludzi przyprawia on o utratę włosów i paznogci, tak znów u zwierząt jest przyczyną utraty szczeci, racic, kopyt i sierci, obok niewładności w nogach.    F. Bi...

Spowiedź. Jestto wyznanie wszystkich grzechów' naszych przed kapłanem, upoważnionym do tego, a to celem otrzymania ich odpuszczenia czyli rozgrzeszenia. Niedługo przed opuszczeniem ziemi, aby wrócić do Ojca swego, Jezus Chrystus rzekł Apostołom, stanąwszy po środku nich: „Pokój wam; jako mię posłał Ojciec, i ja was posyłam.” Temi słowy udzielił im pełność władzy, którą s?m otrzymał od Ojca; aby zaś tern jawniej okazać co czynił, tchnął na nich i rzekł: „Weźmijcie Ducha Świętego.” I dodał: „Których odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a których zatrzymacie, są zatrzymane.” Słowa te dobitnie wykazują konieczność spowiedzi. Rzecz oczewista, że słowami: „których odpuścicie” i t. d., Jezus Chrystus dał swoim apostołom i ich następcom, podwójną władzę: władzę związywania i władzę rozwiązywania, odpuszczania grzechów' i ich zatrzymania, potępiania i rozgrzeszenia. Ustanowił ich sędziami sumienia. Rozgrzeszenie, którego udzielają lub odmawiają, jest prawdziwym wyrokiem przez nich wydawanym. Powierzając sługom swoim wykonywanie swego miłosierdzia i sprawiedliwości swojej, Bóg nie powierzył im swojej wszechwiedzy. Na tym trybunale boskim i tajemnym, stanowczo odłączonym od wszelkich widoków ziemskich, w zupełności zakrytym przed okiem wszystkich ludzi, ńie może być oskarżycielem i świadkiem kto inny, prócz samego winowajcy. A tem właśnie jest spowiedź. Słowa Chrystusa do apostołów, zawierają wyraźny przepis, zalecony chrześcijanom wszystkich wieków' i wszystkich krajów, aby spowiadali się ze swych grzechów następcom tychże apostołów, celem otrzymania od nich rozgrzeszenia. Od czasu Apostołów spowiedź zawsze byłe używaną przez chrześcijan. Mówią Dzieje Apostolskie (19,18): „A wiele wierzących przychodziło, spowiadając się i opowiadając uczynki swoje.” Zwyczaj spowiedzi utrzymywał się nawet między heretykami pierwszych wieków Kościoła; Eutychijanie, Nestoryjanie, Jakóbici, zachowywali spowiedź. Z Ojców Kościoła, święty Bernard, zmarły roku 1153, mówi: „Na co się przyda część swych grzechów powiedzieć, a resztę zataić? niby to się oczyścić w połowie, a w drugiej połowie zostać skalanym? Ażali Bogu wszystko nie jest jawne! Jako! chcecie zuchwale ukryć coś przed tym, który zastępuje miejsce Boga w tak wielkim sakramencie.” Święty Anzelm, zmarły r. 1109, tak się wyraża w homilii o dziesięciu trędowatych: „Odkryjcie wiernie kapłanom, przez pokorną spowiedź, wszelkie plamy waszego wewnętrznego trądu, abyście z niego mogli być oczyszczeni.” Jak grzech pierworodny zostaje odpuszczony na chrzcie świętym, mówi tenże święty doktor, tak grzechy uczynkowe odpuszczają się na spowiedzi. Jest ona prawdziwym sądem; dwa są bowiem sądy Boże: jeden odbywa się na tym święcie na spowiedzi; drugi nantąpi w dniu ostatecznym, kiedy sam Bóg będzie