scandjvutmp13b01

63

Foka podbiegając, lecz oskubany, wytargany za nos, uszy i czupryną, musiał się cofnąć ze wstydem.

Dżjanha niemniej bezskutecznie próbował wyciągnąć z kąta którą ze zbytkownie, wreszcie, schwyciwszy grubego Foką za bary, puścił go w przeciwniczki, niby bombę, i rozbił falangę.

W jednej chwili dziewczęta rozrzucone zostały w różne strony; Dżjanha począł się upędzać za Le-iiją, najzwinniejszą ze wszystkich; zabawa ześrodko-Wała się na tej gonitwie dwóch równej siły przeciwników; dziewczęta przeszkadzały chłopcom, chłopcy usiłowali dopomódz napastnikowi. Jeden Ujban-czyk, jakt> urzędnik gminy i • człowiek uczony, nie śmiał wziąć udziału w ogólnej zabawie. Stał jak słup na środku izby, muskając tylko dłonią przelatujących swywolników. Lelija, prawie już dopędzo-na przez Dżjanhę, schowała się wreszcie za niego, a on, rozkrzyżowawszy Mamiona, nie puszczał brata.

-— Taaak! zdrada!0J^</czekajże — krzyknął ten ostatni, znów porwał FÓKę'za kark, pchnął go w objęcia obrońcy, a podbiwszy ich zręcznie nogą, powalił na ziemię. Nim zdążyli podnieść się, przeskoczył przez nich przyparł dziewczynę do ściany, chcąc wyściskać ją i wycałować, ale inne nadbiegły z pomocą i obroniły ją; wówczas niewiele myśląc, szybkim ruchem wsunął rękę pod wyszyty srebrem fartuszek dziewczyny, zwieszający się od szyi i tunguskim obyczajem nadziane na gołe ciało, i w pierś ją uszczypnął.

Żart był boleśny; dziewczyna z głuchym jękiem rzuciła się w bok, dłonią przyciskając bolące miejsce i gniewnie błyskając oczyma. Zabawa przerwała się.

— Ty, Dżjanha, zanadto już sobie pozwalasz!— rzekła obrażona z dąsem.