scandjvutmp16501

126

Smutneó było to rozstanie Z Swym Synem Najświętszej Pannie;

Ileż boleści doznała.

Gdy się z Jezusem żegnała!

Gdy do ogrojca przybieżał,

Padł na ziemię, krzyżem leżał;

Tam Swą mękę wszystką widział, Którą nazajutrz cierpieć miał. Klęknął na kolana potem Jął się pocić krwawym potem Mówiąc: „Ojcze, możeli być,

Bacz ten kielich precz oddalić".

Jezu miły, nie lękaj się,

Wstać, nie klęcz, już spamiętaj się: Masz niedaleko Judasza,

Idzie z ludem od Annasza.

Wiedzie na Cię lud tłumami,

Z kijmi, z mieczmi, z pochodniami;

We zbroje się zubierali,

Przełożeni im kazali.

Przystąpił Judasz nie cudnie, Pozdrowił Pana obłudnie,

Jeszcze Go zdradnie całował;

Pan się schylił, twarz mu podał. Gdy się miał żydom przedstawiać.

Począł z nimi wprzód rozmawiać,

Pytał ich: „Kogo szukacie?

Jeśli Mnie? oto Mnie macie".

Prędko k’Niemu przyskoczyli,

O ziemię Nim uderzyli:

Z głowy, z brody włosy rwali.

Opak Mu ręce związali.

Związawszy Go tak okrutnie.

Wiedli Go do miasta butnie;

Sami zdrajcy szli po moście,

Pana wiedli w rzekę proście.

Annasz Go srogo powitał:

„Gdzie masz ucznie?" tak Go pytał, „Nie rnałoś tu złego zhrodził, Fałszywąś nauką zwodził".

Pan pokornie odpowiedział „Da w noś Annasay, to wiedział,

Zawsze Ja jawnio w kościele Powiadałem prawdę śmiele".