scandjvutmp19201

-140

Paweł zarumienił się.

, — Nie mam więcęj — odpowiedział — mówiłem wam, że tylko tyle otrzymuję od rządu.

—    Dobrze, słyszeliśmy. Ale ty sam policz, co ci potrzeba: potrzeba ci kąta ciepłego, oraz spokojnego, potrzeba ci drew, potrzeba ci wody, potrzeba ognia, potrzeba jedzenia, naczyń, statków, wszystkiego, boś ty przecie nic nie przywiózł prócz książek ; a wszystko to kosztuje pieniądze — zakończył mówca z naciskiem. — Pieniądze za drzewo, pieniądze za ogień, pięniądze za wodę... izbę podmieść też pieniądze, ogień rozniecić — pieniądze, drew narąbać — pieniądze, jadło, ryba — pieniądze 1... — wyliczał głowacz, drobiąc kardy ruch, każdy niemal przedmiot na części, a wyraz „pieniądze" wymawiając ze szczególnem zacięciem.

. Robiło to na tłumie ogromne wrażenie, co Pa-•weł natychmiast zauważył, sprawa jednak przybierała pomyślniejszy niż w początkach dla niego obrót, uśmiechał się więc otwarcie z naiwnych usiłowań Andrzeja zamydlenia mu oczu.

—    Czegóż się śmiejez?— spytał urażony Jąkut.

—    Ależ to wszystko nie będzie was przecie tak drogo kosztowało: ogień i dla siebie rozniecacie, wodę nosicie, strawę gotujecie.

—    To dla siebie! Co cię obchodzi, co my dla siebie robimy? My za to od nikogo pieniędzy nie żądamy — odparł Andrzej, bystrem spojrzeniem tłum obejmując.

—    A jakże! To dla siebie, a to dla ciebie — poparł go Filip. — A ja tak przypuszczam, że niema takiego prawa, aby darmo robić! Jak myślicie, gromada?

—    To się rozumie — odezwało się kilka niepewnych głosów.