Sponsorzy2401

44

Ty wędrujesz bez końca; Ieplćjby cl było Być z tych liczby, co radzi za kres horyzontu Widzieć swoję chatkę miłą.

A szczęśliwi, z szczupłego swojego zakątu,

Siedząc w wieczór przed domem, chcieliby za gwiazdy, Choć myślą odbywać jazdy.

Gdybyś był chciał młodzieńcze, to z nas która może Chętnleby z tobą w chatce podzieliła łoże,

Klęcząc służyćby ci chciała,

Lubymby ciebie śpiewem do snu kołysała,

I strzegłaby śpiącego od much uprzykrzonych, Wachlarzem z liści zielonych.

Jedzlesz! sam, w noc czy we dnie, a rumak twój dziki, Pędem twarde po drodze tratując kamyitl,

Skier tuman podkową sypie.

O dzidy twojej ostrze, po maćku drą swoje Skrzydła, ślepo-lecące, ku umarłych stypie Potępionych duchów roje.

Gdy cl z powrotem wieś tę, widzieć się zażąda,

Przez ów wzgórek podobny do grzbietu wielbłąda Przychodź, tam stoi cicha moja chata.

Nad nią wznosi się strzecha jakby ul kończata;

Drzwi tylko w niej są jedne, a światło w nią wgląda Od strony, z której jaskółka przylała.

Jeśli niemasz być więcej, wspomnij nlcpowrotny

0    dziewczętach pustyni, których głos uroczy,

Których cię taniec zachwycał ochoczy.

Piękny, biały wędrowcze! ty ptaszku przelotny!

Poświęć nam czułe westchnienie,

Bo możeś, i niejednej zostawił wspomnienie!

Bądź więc zdrów', stroń od słońca, co płonącą strzałą Złoci skronie miedziane, a pall płeć białą.

Nieprzebytą Arabię niech twój krok omija,

Starą wróżkę, co niby ledwie stąpać zdoła,

1    tych, co w wieczór, końcem zaklętego kija

W plasku określają koła.