scandjvutmp1e601

170

piero gdy zupełnie wszedł i chrząknął, dwie postacie, leżące w kącie na niewielkiem podniesieniu z gliny, ciągnącem się wzdłuż ściany, poruszyły sie niespokojnie.

—    A to ty, cudzoziemcze ! — odezwał się Mateusz. — Witaj } Rozpowiadaj !

Stary wylazł na środek, szepnąwszy coś żonie, która zaraz zaczęła się krzątać około słabo tlejącego ognia.

—    Rozpowiadaj !

—    Niema nic nowego. Nic nie słysząc... A u was?

—    U nas też nic niema. Wypoczywamy.

—    A gdzie Ujbanczyk ?

Stary się skrzywił.

—    Och, nie ustawa 1 Gdzież ma być, w lesie, niedaleko ! Ucieszy się, jak cię zobaczy. Tęsknił.

—    Dlaczego więc nie przychodził?

—    Nie było czasu.

Tu wyczerpał się zapas znanych obydwom słów i giestów, rozmowa się urwała. Paweł począł rozglądać się ciekawie po urasie, którą widział raz pierwszy. Z początku, prócz dużego kwadratowego ogniska, zbitego z grubych bierwion, a umieszczonego na samym środku izby pod otworem, mającym służyć za okno i za ujście dymu, nic dojrzeć nie mógł. W miarę jednak, jak wzrok jego oswajał się z panującym w izbie mrokiem, zaczął rozróżniać różne narzędzia, sieci, odzież porozwieszaną wzdłuż ścian i porozkładaną po kątach w pewnym, wszystkim jakuckim jurtom wspólnym porządku. Nad głową zobaczył półeczkę z obrazami świętych, z przyklejonemi do deski cien-kiemi woskowemi świeczkami i dużą, oprawną księgę, nad którą to ongi po raz pierwszy ujrzał schyloną twarz Ujbanczyka.

Stary Mateusz uważnie go śledził.

_