scandjvutmp23f01

256

zasypany, ale na jurtę za stromy i za wysoki budynek. Był to stóg siana. Okrążył ^o, szukając drogi wozowej, a znalazłszy, porzucił stary ślad i ruszył ku lasowi. Niezadługo poczuł w powietrzu zapach dymu, czerwone ogniki zamigotały przed jego oczyma. Nareszcie ujrzał ogień... zobaczy więc i ludzi! I w samą porę, gdyż zziąbł porźądnie. Z komina jurty buchały iskry, przez lodowe okna wesoło przeświecała światłość wewnętrzna. Paweł poznał sadybę Filipa. W pobliżu wejścia stała narta, zaprzężona w parę renów; domyślił się czyja, i śmiało do drzwi się zbliżył. Drzwi były z wewnątrz zamknięte. Zastukał; głosy w jurcie ucichły.

—    Otwórzcie! — zawołał po jakucku.

Nikt mu nie odpowiedział, tylko ciemne plamy na lodowych szybach żaru szały się niespokojnie.

—    Otwórzcie! To ja, Paweł.

Milczenie.

—    Otwórzcie! Co to jest, Filipie? otwórzcie! to ja'! — wołał po rosyjsku i po jakucku naprze-mian. Ale drzwi się nie otwierały.

—: Cóż wy sobie myślicie? Zamrozić mię chcecie? Teraz nie pora do żartów! Otwierajcie natychmiast! — krzyczał — Mateusz umarł! Nie mam się gdzie podziać! Przyszedłem szukać pomocy!

Nie było odpowiedzi, więc zaczął bić we drzwi podjętem z ziemi polanem, grożąc, że je wyłamie. Ale i na to odpowiedziano mu milczeniem, tylko cienie na szybach lodowych jeszcze niespokojniej się poruszyły. Nagle rozległ się suchy trzask i pocisk ze świstem przeleciał mu koło ucha.

*— Łotry! obwiesie! otwórzcie natychmiast! Ja was zaskarżę! Tam ludzie umierają! — krzyczał już teraz i klął po polsku.

W odpowiedzi znowu buchnął strzał i kula,