scandjvutmp2cf01

Niech zrzucą rury kominów, suszące niebo !... Ziemia spłonie od waszych ogni! — wołali z tłumu.

—    Wybierzcie kogo! — krzyknął Brzeski — wybierzcie kilku... Niech idą i opowiedzą wszystko dyrektorowi. Tylko śpieszcie się, śpieszcie... póki czas...

—    Niech sam wyjdzie... Albo niech otworzą wrota, pójdziemy wszyscy!

—    Przecież wszyscy nie będziecie naraz mówili...

Umilkli na chwilę.

—    Prawda, ale... boimy się osobno... Nikt nie pójdzie!

—    Nie bójcie się, zostanę z wami jako zakładnik. Tylko śpieszcie się. Jestem pewny, że dyrektor na wiele rzeczy się zgodzi!

Spoglądał z trwogą przez głowy tłumu w stronę miasta. Wielu również zwróciło oczy w tym kierunku. Drogą pędził, co koń wyskoczy, oddział mandżurskiej kawalerji.

—    Uciekajcie ! Bij! Zdrada !...

W powietrzu świsnęły kamienie, brama zadudniła od uderzeń. Nim Brzeski zdążył umknąć do furtki, powalony na ziemię, stracił przytomność.

Oprzytomniał dopiero w mieszkaniu dyrektora. Głowę miał obwiązaną mokrym ręcznikiem i czul w niej ból nieznośny. Dokoła stali biurowi towarzysze.

—    Co się stało?

—    Źle. Straty nieobliczone... Dziesiątki tysięcy... Suszarnia rozbita, połowa zbioru herbaty zniszczona. Ale Bogu niech będą dzięki, że pan odzyskał przytomność. Wyglądało, jakbym pana wysłał na zabicie. Jakże się pan czuje? — pytał troskliwie dyrektor.

—    Wszystko boli.

14*

211