0149

zgrabny w swojej całej potędze okręt poddawał się ruchom steru.

Szkiery aboskie i dalej na północ są bardzo malownicze i piękne i noszą już charakter fiordów norweskich. W roku 1916 wysyłano nas tam kilkakrotnie i zawsze udawało mi się przeprowadzić „Riurika” sprawnie. Strachów urzędował w swoim sztabie na mostku tylnym, komunikował się ze mną przez telefon i bardzo rzadko odwiedzał na mostku. Kolesnikow sterował jak artysta, odczuwał każde najmniejsze poruszenie steru. Podawałem mu komendy, ale ten człowiek z intonacji głosu wiedział, jak trzeba sterować. [...]

W listopadzie wysłano nas z jednym z pancerników i lekkim krążownikiem do Kronsztadu na zwykłe dokowanie. W tym czasie niemieckie łodzie podwodne nauczyły się już przedostawać się za zaporę minową, czyli do wschodniej części Zatoki. Nie tylko atakowały, ale przywoziły ze sobą miny zaporowe w ilości do 10 sztuk, które ustawiały, jak to technicznie nazwano, „bukietami” na farwaterach.

Szliśmy w szyku torowym: na przedzie lekki krążownik, potem „Riurik” i na końcu pancernik. Wszystkie farwatery zostały ustalone, co znaczyło, że periodycznie, a nawet codziennie wysyłano na nie grupę trawlerów. Doniesiono nam, że farwater jest czysty.

Około północy, gdy mijaliśmy południowe wybrzeże wyspy Gohla, oślepił nas snop silnej latarni morskiej, zapalonej specjalnie na nasze przejście. W pewnej chwili poczuliśmy, że dziób okrętu wznosi się, potem słup wody, wysoki na metrów około 100, wzniósł się przed nami. Rozległ się głuchy, potężny dźwięk wybuchu i cały wodospad wody zwalił się na mostek. W nawigacyjnej wszystko pozlatywało. Jakieś rozbite szkło brzęczało. Gdzieś z dołu, z wnętrza okrętu zaczęły dochodzić krzyki. Światło wszędzie zgasło i tylko snop światła latarni morskiej ślizgał się po naszych twarzach jawnie pobladłych. Najechaliśmy na minę, która wybuchła pod samym dziobem, robiąc wyłom i odwracając o całe 90 stopni ciężką, wzmocnioną masywną miedzią stewę przednią.

Jak mi potem opowiadano, największa panika powstała wśród załogi mieszkającej w pobliżu mojej kabiny, o pokład niżej. Rzucili się wszyscy na górę, ale oficerowie ze starszym

139