0269

W pewnej chwili stanąłem poza granicą bolszewicką na ziemi polskiej. Ujrzałem uniform żołnierza polskiego. Byłem niezmiernie wzruszony. Chciałem paść na tę ziemię i podziękować Najwyższemu, że zezwolił, by tułaczka nasza się skończyła i że zdrowi i cali możemy wrócić do siebie. Było jednak dużo ludzi dokoła, przeważnie powracająca z Rosji inteligencja. Wszyscy tak samo głęboko wzruszeni, ale też wszyscy powstrzymujący się od szczerego wyjawienia swoich uczuć.

[...] Dopiero rano dnia następnego pociąg nasz, teraz już polski, zawiózł nas do Baranowicz, gdzie wyładowaliśmy się i zamieszkaliśmy w barakach, w których musieliśmy odbyć kwarantannę. Chciało się, żeby to minęło jak najprędzej, gdyż pluskwy nam bardzo dokuczały. Wszystko działo się jak we śnie. Po paru dniach pobytu w Baranowiczach, gdy się skomunikowałem z bratem i szwagrem, ten ostatni przyjechał do Baranowicz. Byliśmy wolni. Kupiłem bilety, wsiedliśmy do pociągu i gdzieś 23 lipca byliśmy już w naszym Żwiryniu (powiat brasławski) u matki.