0432

Nad pustkowiem obronnie zjeżonym martwotą niski szkarłat podważał mrok polarnej nocy, parł na oślep - potężniał w jednym tchu - by oto rubinowym zarzewiem śniegom bluznąć w oczy!

Lód się żarzy! Lód tli się! Nie ma gór. Są żagwie! Pełną ognia przeręblą - pod krwawym naporem -pęka zamróz łańcuchów - jeden dech - i nagle wszystko staje w płomieniach! Gore! Ural gore!!

URAL O PEŁNI

Księżyc bywał tam mały i twardy jak lód.

Burą tundrę poświaty oprószoną kurzem w noc zieloną jak w wodę powoli zanurzał, póki własnym ciężarem nie poszła na spód...

I wtedy sen zwykł morzyć każdą ziemi piędź lunatyczną miłością na śmierć - nie na życie -sen, który w niskiej rzeki rozlewnym korycie lśnił umarłe jak zimna, księżycowa rtęć.

A w oddali, gdzie zda się, zwietrzał czas i byt, gdzie się w błękit wieczności przestrzeń już roztarła, jawił się - jak oddechu zamarzłego para -jego w srebrnym letargu pogrążony zwid...

GWIAZDA POLARNA

Nieruchoma wśród mroźnych światów osypiska, ty - o karku stężałym samico wychudła!

Lód w pazurach ci brzęczał i para szła z pyska i zamróz ci kosmiczny szronem bielał w kudłach...

438