069

A HibUl. IM1U.1 .Vvu    r ), buui :uO

ISBN D4H1II ł-7. © by »N TOS >*}

69

3 5 OftBITALf ATOMOWE WODORU

Rvs. 3.14. Wykresy funkcji |K<0.yl|^: dU urtmali M. Rysunek perspektywiczny

stałych dwóch orbitali />. które różnią się od orbitalu />. tylko orientacją w przestrzeni. Jeden z nich wykazuje maksymalnc wartości kwadratu części kątowej w kierunku osi y. a drugi — w kieiunku osi x. Odpowiednio nazywamy je oibitalami />, i />,. Ich płaszczyznami węzłowymi i płaszczyznami, w których funkcje się zerują) są płaszczyzny xz oraz yz. Na rysunku 3.13 przy poszczególnych częściach brył wyrażających kontur oibitalu podano znak 4- lub znak Określają one znak funkc ji l'(i>. ę>). Wykresy wyobrażające kształt funkcji Y(t>. y>)|‘ dla pięciu orbitali 3d podano na rys. 3.14. Jak z niego wynika, cztery maksima, jakie wykazuje część kątowa orbitalu d,,. leżą w płaszczyźnie xy i są skierowane wzdłuż dwusiecznych kątów między osiami współrzędnych Maksima orbi talu d, leżące w płaszczyźnie xz oraz maksima orbitalu d_fl — w płaszczyźnie yz — są skierowane również wzdłuz dwusiecznych kątów. Oibital </-> mu tylko dwa maksima. Są one skierowane wzdłuż osi z. Orbilul    wykazuje cztery maksima skierowane

wzdłuż osi x i osi y.

Rozpatrując niezależnie od siebie wy kresy części radialnych i części kątowych funkcji należy pamiętać, że ani jedne, ani drugie nic podają pełnego rozkładu gęstości prawdopodobieństwa napotkania elektronu. Obraz rozkładu gęstości prawdopodobieństwa uzyskujemy, rozpatrując równocześnie obydwa rodzaje wykresów. 7. wykresów części radialnych dowiadujemy się. że w miarę oddalania się od jądra prawdopodobieństwo przechodzi przez jedno lub więcej maksimów, a następnie maleje do wartości bli