77
§ 5. Całki eliptyczne
wiście jeśli Pn(x) jest wielomianem stopnia n zmiennej x, to
(10) f . P^ dĄ— = ttlo + pIi + zOn-i (z2) |/(1-22)(1-A:2z2),
J y(l-z2)(l-k2z2)
gdzie a, i /?„ są stałe, a Q„-2 (x) jest pewnym wielomianem stopnia n—2 zmiennej x. Wyznaczyć te stałe i współczynniki wielomianu Q można Gęśli wielomian P jest konkretnie dany) metodą współczynników nieoznaczonych [porównaj 284,1].
Zauważmy, że ze wzoru (9) można by było wyznaczyć całki /„ przez J0 i It także dla ujemnych wartości n — —1, -2,..., a więc w całkach Hm wystarczy ograniczyć się do a 0.
Przechodząc do całek Hm (powiedzmy przy rzeczywistym a), w podobny sposób wyprowadzimy dla nich wzór redukcyjny
(2m—2) [ - a +(k2 +1) a2-k2a3] Hm-(2m - 3) [1-2a (k2 +1) + 3k2a2] Hn-2 +
+2(m—4) [(k2 +1) — 3k2a] Hm-2—(2m—5) k2Hm-3 = ^(l-*2) (l-k2z2) ,
słuszny również dla m = 0 i m ujemnych. Wobec tego wszystkie Hm wyrażają się przez trzy spośród nich
Hi -
dz
(z2—a) j/(l — z2) (1 — k2z2)
Hq =
H-! =
dz
]/(l-z2)(l-k2T2) (z2 —a) dz
= I
0 >
l/(l-Z2)(l-Jt2Z2)
= h-al
O 9
więc ostatecznie przez 70, It i H2.
Podkreślamy, że wszystko to pozostaje w mocy również dla zespolonych wartości parametru a, nie będziemy się jednak wdawali w związku z tym w objaśnienia odsyłając czytelnika do § 5 rozdziału XII.
Tak więc w wyniku wszystkich naszych rozważań dochodzimy do ogólnego wniosku: wszystkie całki eliptyczne sprowadzają się za pomocą elementarnych podstawień i z dokładnością do składników wyrażających się w postaci skończonej (*) do następujących trzech wzorcowych całek podstawowych:
dz
ł/(l-z2)(l-F?T *
z2dz
]/(l-z2)(l-PP)
(0 < k < 1)
(') Chociaż wyżej daliśmy wystarczające wskazówki na to, by zagadnienie sprowadzenia dowolnej całki eliptycznej do trzech wyżej wspomnianych całek można było uważać w zasadzie za rozwiązane, jednak w praktyce można na tej drodze napotkać trudności. W specjalnych monografiach poświęconych ctdkom eliptycznym i pokrewnym zagadnieniom można znaleźć inne, wygodniejsze w praktyce metody prowadzące do tego celu.