Skala ta, analogicznie do poprzedniej, jest miarą sprawności aparatu słuchowego oraz zdolności dziecka do analizowania przekazu słuchowego. Podobnie jak skala poprzednia dotyczy wyłącznic pierwszego roku rozwojowego.
W tej skali mierzy się rozwój zdolności posługiwania się ręką, w tym przede wszystkim zdolności manipulacyjnych. Skala ta nie zawiera wskaźników, w których manipulacja jest silnie powiązana z wiclozmysło-wą kontrolą ruchów' (najczęściej występujące tego typu powiązanie opisuje skala koordynacji wzrokowo-ruchowej).
Skala ta jest miarą rozwoju kontroli dziecka nad ruchami ciała, w' tym przede wszystkim kontroli ruchów głowy, umiejętności siadu oraz lokomocji. Nie dotyczy ona ruchów ręki.
Skala stanowi miarę zdolności dziecka do kontaktu niewerbalnego (niekontrolowanego) i, na późniejszym etapie także intencjonalnego, z otoczeniem społecznym dziecka. Każdy przekaz pozasłowmy może być bądź mimowolny, bądź świadomy i dowolny. W wielu reakcjach na osoby oba elementy, dowolny i mimowolny, występują obok siebie. Na przykład, jeżeli zabierzemy dziecku zabawkę, to jego protest może być automatyczną reakcją na przykrość, jaka je spotkała, bądź też świadomie adresowanym żądaniem zwrotu zabawki. Często reakcja dziecka jest kompilacją obu tych elementów.
Jest skalą mierzącą możliwrośd wokalizacyjne dzieci i zdolności do komunikacji werbalnej. Skala ta nie pokazuje możliwości dzieci w zakresie alternatywnych metod komunikacji werbalnej (np. piktogramów'). O tego typu zdolnościach możemy wnioskować pośrednio z wyników osiąganych przez dzieci na skalach dotyczących rozwoju społecznego oraz rozumienia mowy.
Obiektywna ocena zdolności dzieci do rozumienia treści słów jest bardzo trudna. Wynika to z faktu, żc liczba rozumianych słów zależy nie tylko od możliwości dziecka, ale także od jego otoczenia społecznego. Rozumienie mowy jest efektem nie tylko zdolności poznawczych, ale w głównej mierze właściwych relacji z osobami znaczącymi.