227 bmp

Wypowiedź Guida była może trochę sztywna, ale ton 239

zdecydowany.

-    Panie, na próżno szukaliśmy wszędzie. Podróżujemy od dawna i jesteśmy strasznie zmęczeni.

-    Nie ma dla was miejsca w tej gospodzie - powiedział Guido szorstko.

-    Proszę was, dobry gospodarzu, moja żona Maryja oczekuje dziecka i potrzebuje miejsca na odpoczynek. Jestem pewien, że jakiś kącik uda wam się znaleźć. Ona nie jest już w stanie iść dalej.

W tym momencie po raz pierwszy właściciel gospody widocznie złagodniał i spojrzał na Maryję. Nastąpiła długa przerwa. Odrobina zafrasowania widoczna była wśród publiczności.

-    Nie! Idźcie sobie! - podpowiedział sufler za sceną.

-    Nie! - powtórzył Guido automatycznie. - Idźcie sobie!

Zasmucony Józef przytulił do siebie Maryję, która oparła głowę na jego ramieniu i oboje zaczęli oddalać się.

Zamiast zamknąć drzwi, Guido - gospodarz zajazdu, pozostał na progu patrząc na biedną zatroskaną parę. Miał usta otwarte, czoło zmarszczone a jego oczy zaczęły napełniać się łzami.

Dziwne zakończenie

Nagle przedstawienie zaczęło zmieniać swój bieg.

-    Nie odchodź Józefie! - zawołał Guido. - Przyprowadź tu Maryję!I z twarzą rozjaśnioną uśmiechem, dodał:

-    Możecie przecież zająć mój pokój!

Według niektórych ten dziecinny Guido Purlini zawalił całe przedstawienie. Ale dla innych, dla większości, miało ono najbardziej bożonarodzeniowy charakter ze wszystkich przedstawień, jakie kiedykolwiek się odbyły.