36

nilu?    MQ Q S? ^    & Limit wydruku: O

Strona 100/228

			□V	2<

Strona 131/228

EU U? ^)^łf\ MQ Q S? ^    & Limit wydruku: 0

staje, że w takich warunkach niemożliwe było planowe i stałe oddziaływanie polityczne na korpus policyjny, a jednocześnie uzyskanie przez jedno stronnictwo polityczne decydującego wpływu na mechanizm funkcjonowania organów porządkowych. Można jednak przyjąć założenie, że w latach 1919-1926 kadra kierownicza PP w większości zwracała swoje sympatie w stronę Narodowej Demokracji, a w mniejszym stopniu w kierunku przeciwnego jej obozu związanego z osobą J. Piłsudskiego. Mimo wszystko starano się nic okazywać publicznie tego rodzaju politycznych sympatii. Naczelnik Wydziału IVD KG PP w piśmie z 21 lipca 1922 roku zabraniał podległym jednostkom inwigilować działaczy legalnych stronnictw politycznych, a tym bardziej zamieszczać informacje na ten temat w meldunkach sytuacyjnych.

Pomimo, żc PP miała zajmować pozycję neutralną i apolityczną wobec wydarzeń politycznych w kraju, w niektórych sytuacjach zachowanie jej f unkcjonariuszy okazywało się dwuznaczne z politycznego punktu widzenia. Dlatego określenie miejsca politycznego Policji w wirze wydarzeń politycznych okresu międzywojennego wydaje się niezmiernie ważne. Jeszcze przed utworzeniem PP, na początku 1919 roku, kierownik Biura Wywiadowczego MSW, Marian Skrudlik, brał udział w przygotowaniu i przeprowadzeniu zamachu prawicowego na rząd Jędrzeja Moraczewskiego (5 stycznia 1919 roku). Ujawniły się wówczas sympatie tej komórki MSW do programu politycznego Narodowej Demokracji.

Szokujące było zachowanie Policji w czasie wyborów prezydenckich w grudniu 1922 roku. Początkowo pozwolono na ekscesy bojówek endeckich podczas głosowania w Zgromadzeniu Narodowym, a następnie umożliwiono demonstracje i brutalne zachowanie młodzieży endeckiej wobec członków Zgromadzenia i nowo wybranego prezydenta Gabriela Narutowicza. W końcu niewypełnienie przez organy policyjne podstawowych obowiązków w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa osobistego prezydenta pozwoliło jego przeciwnikom na dokonanie 16 grudnia 1922 roku w Zachęcie skutecznego zamachu na jego życie. Ten wykaz niedociągnięć służbowych pozwala przyjąć tezę, iż kierownictwo Policji było niechętne osobie elekta. Swoim zachowaniem Policja Państwowa dawała do zrozumienia, że identyfikuje się z celami politycznymi Narodowej Demokracji. Nowy szef gabinetu i zarazem minister spraw wewnętrznych, Władysław Sikorski, w styczniu 1923 roku wydalił z szeregów PP kilku najbardziej odpowiedzialnych wyższych funkcjonariuszy. Jednak parę miesięcy później, gdy ostygły namiętności społeczne, ponownie zostali oni przyjęci do korpusu policyjnego przez nowego ministra spraw wewnętrznych, Władysława Kier-nika z PSL .Piast".

W latach dwudziestych mnożyły się grupy polityczne prezentujące programy skrajnie prawicowe, a niekiedy faszystowskie. Było to zjawisko ogólnoeuropejskie, wynikające ze społeczno-ekonomicznych skutków I wojny światowej. Zdobycie władzy we Włoszech przez Benito Mussoliniego jeszcze bardziej spopularyzowafo hasła faszyzmu w Europie. Te idee docierały również do Polski W szeregach Policji Państwowej znalazły